Koniec urlopu

Pojechałeś? Zobacz tyle żeby nie wracając tam móc powiedzieć, iż zaliczyło się wszystko, co najważniejsze. Wedle tej myśli nim jeszcze ochłonęliśmy z Wenecji już oglądaliśmy foldery na następną atrakcję regionu.

Więcej przeglądała Monia… ja trzymałem się ściany, bo miałem wrażenie jakby mi się ląd wciąż pod d..pką kołysał w rytm fal… dziwne wrażenie… może mi morze błędnik rozregulowało.

Tym razem na celownik wzięliśmy całodniowy rejs po Limskich „Fiordach” w Chorwacji. Nie tracąc czasu jeszcze następnego dnia Monia załatwiła formalności i po dniu odpoczynku znów szykowaliśmy się w drogę. Wycieczka obejmowała rejs wzdłuż półwyspu Istria, początek miała w pobliskiej Puli… to tak ogólnie, bo dla mnie początkiem było bezpieczne dotarcie na pokład. Przez lata na wózku nabyłem samoistnie miarki w oczach pomagającej ocenić czy na przykład zmieszczę się w drzwi, bezpieczną tolerancję pochyłości lub szerokości terenu przed sobą.

W tym miejscu lekko zaniepokoił mnie wąski trap… na moje oko nie był do przejechania. Dla mnie nie był… dla panów marynarzy… był… odsunęli Monię od wózka, zapewnili iż wszystko jest pod kontrolą i w najlepszym porządku po czym byłem już na pokładzie. Stojąc po bokach po prostu wtaczali kołami do góry. Człowiek uczy się całe życie i dzięki marynarzom poznałem nową technikę pokonywania takich przeszkód hmm…

Spojrzałem tylko na Moni minę i powstrzymany asekurowania.

- Monia? Nie żebym im szczególnie nie ufał… ale jaka była tolerancja błędu dla kół jadących po trapie??- zapytałem dyskretnie

- Jakby ci to powiedzieć… hmm… nie było żadnej tolerancji- odpowiedziała Monia- koła po samym kancie deski

Zajęliśmy miejsce na rufie statku za stolikiem, na którym mogłem się wesprzeć w razie mocniejszego kołysania.

-  Szybko mnie stąd nie wywleką- pomyślałem z ulgą

Podróż statkiem zawsze kojarzy mi się z naszym polskim obłędnym filmem „Rejs”, jego atmosferą i dialogami. Cóż można robić na takim rejsie?? Ano… cieszyć się ze słońca, rozmawia oraz oczywiście podziwiać okolice.

Po drodze mijaliśmy różne miasteczka, plaże, jakieś opuszczone pozostałości budynków fabrycznych (kiedyś wybudują na nich raj dla turystów), ale główną atrakcją cieszącą oczy była przyroda.

Białe wapienne wysepki z pióropuszem zieleni na sobie oraz niebieska, połyskująca woda wokół nich. Niektóre wyglądały na zupełnie niezamieszkałe i tylko zastanawiało skąd nieliczni opalający się na wystających skałach. A żar się lał z nieba… wprost na mnie, podobnie jak woda, którą polewałem się kilka razy dla ochłody. Przepłynę koło nas dosyć szybka łódź motorowa… nie byłoby w tym nic dziwnego gdyby nie naga kobieta opalająca się na jej dziobie.

Cień połknął statek dopiero, gdy wpłynęliśmy pomiędzy dwa wzniesienia z małą przystanią, z której można było się udać na zwiedzanie jaskini.

Zjedliśmy pyszny obiad z dodatkiem białego chorwackiego wina w towarzystwie innych turystycznych statków stojących w kanale Limskim. Pani z obsługi poprosiła tylko o niekarmienie ptaszków pod groźbą niefajnych niespodzianek z ich opierzonych… ciałek.

Wracaliśmy niespiesznie zatrzymując się na pierwszym postoju z wyjściem na ląd w Vrsar. Ja właściwie prawie wyszedłem, bo niestety spękałem, kiedy obsługa statku zaczęła mnie wynosić… ponad burtą węższego wyjścia, które w tej chwili tyko było dostępne po zacumowaniu. Tak, stchórzyłem, kiedy znalazłem się nad głowami panów oraz trzydziestocentymetrowym trapem, którym w tej pozycji chcieli mnie znieść…

- Please come back… please come back- powiedziałem dosyć głośno

Pozostałem na statku, gdy Monia ruszyła porobić zdjęcia.., nie żałowałem długo… najmłodszy chłopak z obsługi przyniósł mi butelkę wina na osłodę, którą się zaopiekowałem jak należy. 

- it’s for you… wouldn’t be sad that you had to stay- (czy jakoś tak) powiedział z uśmiechem

W trakcie sprawowania opieki umilałem sobie czas oglądając „występy” lodziarzy w lodowym mundialu na kulki łapane z kilku metrów wprost do buzi. Z kilku narodowości wygrał… jak myślicie, kto?? No oczywiście Pan Niemiec!! Nie dość, że w nogę dominują to jeszcze w lodach są lepsi :) :) Było mi jeszcze bardziej gorąco!!

Monia odbyła szybką pielgrzymkę do położonego wysoko kościoła gdzie zmówiła paciorek za moje nóżki. Wracała z panoramą Vrsar w aparacie fotograficznym oraz językiem wywieszonym na brodę z wysiłku i upału. Znów zawarczały silniki statku, dzieci się rozbiegały po pokładzie, a dorośli popijali napoje zakupione w bufecie w oczekiwaniu na kolejne zwiedzanie.

W Rovinj wyszedłem już na ląd, ale byłem tak upieczony na słońcu, że poziom energii wskoczył na rezerwę. Szkoda by było jednak ominąć to miasteczko bez odrobiny uwagi i trudu by je zobaczyć z bliska.

Stara zabudowa Rovinj jest bardzo urokliwa, a smaczku dodaje wielowiekowa historia.

Las masztów zacumowanych w przystani oraz klimatyczne knajpki. Wstąpiliśmy do klimatyzowanego sklepu z pięknymi świecami dla złapania chłodniejszego powietrza, ale w ostateczności zostaliśmy ciut dłużej przyglądając się jak miła Pani je produkuje od „sznurka”.

Pokręciliśmy się troszkę po miasteczku nie oddalając się zbytnio do portu. Na koniec zwiedzania spojrzałem z uśmiechem w niebo na nadciągający czarny pas chmur i rozbłyski wyładowań atmosferycznych.

Czekałem na zbawienny deszcz i ochłodę. Niestety poza lekkim spadkiem temperatury oraz chmurami po obu stronach statku pogodowo niewiele się zmieniło. Wkrótce znów przybiliśmy do nabrzeża Puli kończąc tym samym bardziej aktywną część urlopu.

W poście o urodzinach zapomniałem Wam opowiedzieć jak urodzinowo wkręciła mnie Monia. W zasadzie poza wieczornym wypadem na deptak, drinkiem i lodami nie mieliśmy żadnego planu. Z takim przeświadczeniem udałem się z małżonką na kolację… Wstyd się przyznać, bo i tak jestem gruby, ale ponieważ kuchnia był wyśmienita w hotelu (świeże małże, kalmary, rekin, ryby itd.) nie żałowałem sobie w smakowaniu różnych specjałów. Tym razem było trochę inaczej… Monia z bufetu przyszła ze skromną obiadokolacją oraz informacją, że dziś nic specjalnego w kuchni. Z resztą kilkukrotnie wtrąciła, że niezbyt się czuje na żołądku- zjedliśmy skromnie i szybko część główną.

- Pójdę po jakiś delikatny deser?- powiedziała Monia

- Oki- odpowiedziałem opierając głowę na dłoni wpatrzony w okno

Siedziałem tyłem do przejścia między stołami, w którym krzątała się ciągle obsługa. Z oczu spuściłem widok za oknem dopiero, gdy Monia znów usiadła przy stole. W ręku miała mały pucharek z dwoma kulkami lodu na co od razu zwróciłem uwagę.

- Nie było już lodów?- zapytałem z myślą, że ja nie muszę ich jeść

- Dziś nie będę chyba jadła lodów- odpowiedziała spoglądając gdzieś poza mnie

- Dlaczego??- zapytałem

- BO BĘDĘ JADŁA TORT!!

W tym momencie gdzieś spoza moich pleców na stole wylądował przede mną rozświetlony świeczkami tort… Przyznam, że zaskoczony byłem totalnie i nie potrafiłem chyba tego ukryć.

- Pomyśl życzenie i zdmuchnij- powiedziała uśmiechnięta Monia

Zarobiłem, co chciała i w tym momencie usłyszałem gromkie oklaski z całej jadalni… lekko się zawstydziłem. Kiedy to zorganizowała??

Dobrze skoro już przy niespodziankach to jeszcze jedno. Któregoś dnia podczas kolacji podszedł do nas menadżer hotelu i poinformował, że mamy sobie wybrać darmowego drinka.

- Jak to darmowego- zapytała Monia

- Pamiętasz tego pana w recepcji co jest wieczorami?- zapytał

- Tak, taki blondyn- odpowiedziała

- To właśnie on kazał Wam go podać, tej miłej angielce z panem na wózku-powiedział

- Ale ja nie jestem z Anglii

- Wyjaśniłem mu to i powiedział „jak to? Przecież tak dobrze mówi po angielsku… To syn właściciela hotelu i skoro on kazał to muszę zaproponować

Po chwili Jack Daniels dołączył do naszego stołu. Koniec urlopu spędziliśmy już tylko na wypoczynku korzystając ze słańca i wieczornych spacerów i cóż więcej pisać… żal było wracać do szarej rzeczywistości…

Urlop na szczęście przyniósł to czego oczekiwałem… uspokoił nerwy ostatnich miesięcy, dał odpoczynek i mnóstwo wspomnień. Pewnie nieprędko gdzieś pojedziemy, ale mam nadzieję, że nie minie znów cztery lata bez wakacji z koszykiem problemów. Pozdrawiam  Tomi