Ostatnio zastanawiałem się nad postrzeganiem osób niepełnosprawnych w naszym społeczeństwie. Wydaje mi się, iż takim stereotypem jest obrazek rodem ze spotu „płytka wyobraźnia”. Na jej końcu widzimy siedzącego na wózku manekina z oklapniętą głową- coś jakby synonim bezużytecznego przedmiotu, zmarnowanego życia naznaczonego beznadzieją kalectwa. Wiem, że ten filmik ma być szokujący bijący po oczach, ale kiedy patrzę na niego widzę siebie… a właściwie zaczynam postrzegać oczami tych wszystkich zdrowych z „wyobraźnią”… Wydaje mi się, że właśnie takie spoty wyrabiają licznym zdanie o życiu niepełnosprawnych. Myślicie, że tak nie jest? Zamknijcie na moment oczy i wyobraźcie sobie osobę o znacznym stopniu inwalidztwa ( wózek, laska niewidomego, upośledzenie umysłowe)…………………………………. – jest w tej wyobraźni uśmiechnięta osoba, która pomimo kalectwa żyje aktywnie, siedzi w kinie, restauracji realizuje się na swój sposób w życiu?? Czy raczej człowiek zamknięty w czterech ścianach pogrążony w depresji itp. Oczywiście wielu z nas tak żyje z wielu powodów ( czasem wstyd przed znajomym światem- dziwne spojrzenia lub ciche komentarze, często brak podjazdu czy innego sprzętu którego posiadanie jest warunkiem bezpiecznego przemieszczania się lub najzwyczajniej braku dobrej woli rodziny oraz znajomych) jednak nie brakuje też tych którzy żyją bardzo aktywnie mimo wszelkich przeciwności. Czasem tak mało potrzeba by umożliwić osobie niepełnosprawnej powrót do normalnego życia. Chyba największa bariera jest w głowach społeczeństwa no i niestety niedostatku pieniędzy na różne dodatki, które ułatwiają życie. Często zastanawiam się skąd biorą się te kosmiczne ceny skoro wiadomo, że ani z renty ani dorabiając na większość z nich po prostu nas nie stać??
Rozmawiałem z moją rehabilitantką i powiedziała mi, że na studiach na zajęciach padło pytanie- Co zrobiliby gdyby z powodu jakiegoś wypadku nagle stali się niepełnosprawni? … wielu powiedziało że popełniliby chyba samobójstwo. Dlaczego tak jest? Bo właśnie to postrzeganie niepełnosprawności kojarzy się z końcem życia!! To prawda, że w takim przypadku zmienia się większość aspektów praktycznego życia staje się ono inne, ale nie jest to jego koniec!!! Naprawdę nawet niepełnosprawny może żyć pięknie………