Piąta rocznica ślubu

Oglądałem ją w programach turystycznych, opowiadali o niej znajomi i choć nie jest położona ekstremalnie daleko jakoś nie wierzyłem, że ją zobaczę. Obiecała mi to Monika w czasach narzeczeństwa, lecz był to temat na tyle nierealny, iż nawet nie brałem tego pod uwagę. Z resztą, kto na moim miejscu rozważałby to, kiedy zwykły wypad do większego miasta stawał się podróżą, a cztery ściany mieszkania ograniczały wolność choćby w porze zimowej.

Koniec lipca i początek sierpnia to czas kilku rocznic w naszej rodzinie- Moni urodziny, moje i oczywiście nasza rocznica zawarcia związku małżeńskiego… jest jeszcze jedna, ale ta nie jest miłym wspomnieniem pełnego karcianego oczka na wózku. Myślę jednak, że lepiej wspominać lepsze i dążyć by tego lepszego było możliwie dużo.

Nie przypadkiem skoro byliśmy już blisko zaplanowaliśmy właśnie w dniu piątej rocznicy ślubu udać się pod pewien słynny most, pocałować się i pomyśleć życzenie hmmm dobra… przyznam się… o tej tradycji pocałunkowo/życzeniowej dowiedziałem się już pod nim. Niemniej jednak sam cel podróży obejmował miasto, w którym łączy on, czyli most nie tylko usta, ale również brzegi wodnego kanału. Aby ją rozpocząć musieliśmy wstać o świcie i przemieścić się do miejscowości Poreć.

Z tego miejsca dzieliło nas do celu już tylko trzy godziny rejsu Adriatykiem. Niósł nas tam kołyszący się na falach statek o imieniu Dora w akompaniamencie monotonnego silnika… jejku jak mi się chciało spać… jak dziecku przy „tryndaniu”.

Monie uśpił błyskawicznie… ja niestety walczyłem ze snem w stylu na dzięcioła. Znużenie minęło błyskawicznie wraz z pojawieniem się na horyzoncie laguny zabudowanej piękną architekturą. Tak… Wenecja to piękne miejsce na uczczenie piątej rocznicy zawarcia związku małżeńskiego. Właściwie już od tego miejsca rozpoczyna się zwiedzanie, bo widok wodnego miasta można podziwiać jeszcze ze statku.

W odróżnieniu od większości pasażerów Dory nasz pobyt w Wenecji miał indywidualny charakter gdyż zorganizowana wycieczka poruszała się po mieście w sposób i w miejscach dla nas mobilnych inaczej niedostępny. Rozdzieliliśmy się z grupą po przekroczeniu pierwszego mostu. Zajęliśmy miejsce na pływającym przystanku… w tym momencie czułem jeszcze wewnętrzny spokój, ale jak tylko podpłynął vaporetto nieco osłabł mój stan ducha. Podłoże, które samo tańczy pod kołami wózka instynktownie zmusza mnie do lekkiej paniki. Wiedziałem to jeszcze nim przekroczyłem burtę wodnego autobusu, ale kiedy płynęliśmy już po Canale Grande, a mój wózek aktywny nie dawał gwarancji pozostania w typowej pozycji siedzącej pomyślałem… że grande to ja zaraz będę miał… ale w spodniach ze strachu.

Stałem tyłem do sterówki… nie, nie nazwałbym jednak autobusu vaporetto w tej chwili… umówmy się… i nazwijmy to po mieniu… wodne pendolitno biorąc pod uwagę prędkość przesuwania się wody pod moimi nogami, którą mogłem sobie obserwować dzięki barierce z rurek.

Nie patrz w dół… nie patrz w dół…

- Pięknie tu kochanie… prawda?- zapytała Monia

- Mhmm pięknie- odpowiedziałem i zaraz pomyślałem…- nie patrz w dół

Po paru minutach dostosowałem swoje „gibkie ciało” do czasem dosyć gwałtownych ruchów WODNEGO PENDOLINO przecinającego falę innych WODNYCH PENDOLINO i skupiłem się (nie patrz w dół) na wszystkim dookoła.

Czułem się w tej chwili jak przed ekranem wielkiego telewizora… miejscowi ludzie ( ci najbardziej mnie interesowali) wsiadający na kolejnych przystankach, zabytkowa architektura, kamienice mieszkalne z których wychodzi się praktycznie do wody, gondole z wioślarzami ubranymi zawsze w tym samym stylu, ogromne jachty bogatych, pływające „miasta” wycieczkowców, wszystko skąpane w promieniach słońca oraz połyskujących wodach Adriatyku… zdałem sobie sprawę, że widzę to tyko dzięki żonie… Moni… tej niezbyt rosłej osóbce, która jak się uprze to…

Podziwiając widoki niepostrzeżenie dotarliśmy do słynnego mostu Rialto by w jego cieniu dać zadość tradycji. Po pocałunku i życzeniu wypowiedzianym w myślach wysiedliśmy na ląd.

Uwieczniliśmy się na paru zdjęciach, zakupiliśmy pamiątki, zjedliśmy kawałek pizzy i znów wstąpiliśmy na pokład wodnego pendolino… tym razem stanąłem w bezpieczniejszym miejscu. Ruszyliśmy na Plac św. Marka.

Wysiedliśmy w tłumie turystów kierując się niespiesznie w kierunku Bazyliki św. Marka. Monia realizowała swój cichy obiecany niegdyś plan, o którym zapomniałem.

Boczkiem, boczkiem ominęliśmy gigantyczną kolejkę… ja w tym czasie włączyłem już „stand by” organizmu w odpowiedzi na lejący się żar z nieba. Do bazyliki weszliśmy wyjściem wpuszczeni przez ochroniarza. Chłodny klimat wysokiego kościoła pomógł mi wrócić do normalnego stanu. Po krótkiej modlitwę zaczęliśmy najpierw niespieszny maraton po świątyni ganiając z jednego końca w drugi… i tak parę razy. Na początku myślałem, że to nowy styl zwiedzania Moni… rozglądałem się we wszystkich z możliwych kierunkach włącznie z górą na którą nawet nie rozważałem wejścia.

Nie rozważałem, ale jak się zaraz okazało Monia miała inny plan.

Lata temu Monika obiecała mi pokazać najładniejszy widok w Wenecji… i to był właśnie jej cichy plan. Zapłaciliśmy za wejście, Monia wygarnęła skądś oponujących ochroniarzy z informacją dla nich, że nie po to przyjechała tu z mężem tyle kilometrów by teraz wracać bez możliwości zobaczenia niewątpliwie jednego z najpiękniejszych widoków Wenecji. Normalnie na taras widokowy bazyliki idzie się góra trzy minuty… normalnie… bo wózkiem zabiera to jakieś czterdzieści pięć w towarzystwie spoconych od wysiłku ochroniarzy wciągających na schody lub sprowadzających z nich wielokrotnie. Tylko do jednego piętra prowadziła winda i dwie platformy, reszta to ręczne i dosyć niebezpieczne wspinaczki. Osobiście zrezygnowałbym w połowie, ale nie Monia… wyjechałem na taras i zobaczyłem jeden z piękniejszych widoków w swoim życiu!!

Piękna nagroda za trud i spełnienie obietnicy- Monika czuła się usatysfakcjonowana, a ja szczęśliwy, bo naprawdę był to wielki wyczyn!!

Ochroniarz uciekł nam z informacją, że właśnie skończył swoją zmianę. Nowego Monia wyciągnęła niemal za kołnierz do pomocy i powiem tylko, że nie był z tego powodu szczęśliwy. Droga w dół była szybsza i tylko Bóg raczy wiedzieć, dlaczego nikt w drodze na taras nie poprowadził nas właśnie tą drogą.

Nie zanudzając Was już drogą powrotną na statek powiem tyko, że nim trafiliśmy na nasz autobus wodny pokonaliśmy osiem mostów z ich stromymi schodami. Szczęście, że przy każdym jak tylko stanąłem przy schodach chętnych do pomocy nie brakowało. Na rejs powrotny zdążyliśmy nawet z małym zapasem czasu. Nie wiem czy kiedykolwiek spędzimy rocznicę ślubu w tak pięknym miejscu i choćby, dlatego piątą będę wspominał już na zawsze!! Kochanie dziękuję za piękne chwile :*

Ciekawostki

Wiecie, dlaczego gondole są zawsze koloru czarnego?

- Są takie na znak zakończenia walki z zarazą w mieście.

- Ludzie podczas zarazy nosili maski z długimi „nosami”. W nich umieszczano zioła chroniące przed nieprzyjemnym zapachem „śmierci”

I już na koniec… nie wiem czy tak jest zawsze, ale ja nie poczułem nosem nic nieprzyjemnego od kanałów.

cd. WAKACJE

Do hotelu wróciliśmy na samą kolację, ale nie planowaliśmy jeszcze zakończenia dnia. Po posiłku chwilka odpoczynku i już realizowaliśmy niespełniony plan poprzedniego dnia. Udaliśmy się na pobliską promenadę gdzie turystyczny gwar panował do późnych godzin nocnych.

Przy każdym sklepiku czy ogródku restauracji jakiś naganiacz klientów namawiający mniej lub bardziej natarczywie do skorzystania z właśnie jego lokalu. Oczywiście jak się domyślacie odkleić się od takich spryciarzy nie jest łatwo. Nie dziwi mnie jednak ta miejscowa kreatywność, bo szczyt turystycznego sezonu nie trwa cały rok, a przecież wielu z nich właśnie z tego żyje. Nas i oczywiście cały wielojęzyczny tłum szczególnie przyciągały te miejsca gdzie działo się coś ciekawego. Spodobał nam się pewien „magik” mistrz nakładania do wafelków gałek lodowych tak, aby skupisko potencjalnych klientów nigdy nie znikało.

Najfajniejsze robił dzieciom, ale i mój urodzinowy od Moni był fikuśny.
Z tej samej okazji zaprosiłem Monię na coś kolorowego nadającego się doskonale do uczczenia rocznicy narodzin.

W jednym sklepiku zatrzymaliśmy się ciut dłużej i… niewiele później mieliśmy już pierwszych znajomych. Jedną z osób sprzedających była miła Nada, Chorwatka pochodzenia Polskiego. Język chorwacki jak się okazało jest nieco podobny do naszego ojczystego, więc tam gdzie zawodził język angielski można było wspomóc się polskim. Wstępnie rozglądaliśmy się za upominkami chłonąc przy okazji koloryt tego miejsca. Przyznam się, że w takich miejscach staję się dyskretnym podglądaczem wszelkich ludzi, którzy pracując czy spacerując tworzą spontaniczne scenki rodzajowe wesołych zachowań.

Ten pan w niebiesko białym wsunął czterdziesto centymetrowy balonik do własnego gardła, po czym zapalił sobie papierosa i dziarsko stał... na tym zdjęciu ma go w sobie... nie wiemy co z nim zrobił... ma go w przełyku?

Kolorowe stoiska warzywno owocowe i oczywiście przepiękne pełne żyjątek kąpieliska zatoki miasta Medulin.

Do hotelu wracaliśmy na spoczynek w akompaniamencie deszczu podśpiewując sobie deszczową piosenkę, aby nabrać sil na kolejny dzień.

Jeszcze kilka fotek z tego urokliwego miasteczka.

 

Cdn.

Wściekłych dyskusja, a moje zdanie

 

Jestem niefanatycznym katolikiem… chrześcijaninem, któremu dialog bliższy od ognia i miecza. Narzucanie komukolwiek, w jaką bądź stronę aspektów religijnych, politycznych czy społecznych jest jak uważam naganne. Pod względem rasy, religii, ideologii, preferencji seksualnych jestem bliżej braci Rastafarianów, dla których pokój, tolerancja i brak uprzedzeń jest główną doktryną.

Może nie do końca zgadzam się z modelem pełnej rodziny gdzie rodzicami są tylko dwie kobiety czy dwóch panów, ale już na pewno życie par homoseksualnych nie wzbudza we mnie żadnych emocji. Wydaje mi się, że model rodziny, w której dziecko poznaje świat zarówno od strony mamy jak i taty jest pełniejszy. Nie mam na ten temat wiedzy naukowej lub twardych argumentów od drugiej strony, więc nie będę bronił tego przekonania zajadle, ale z własnego życia wiem, iż posiadłem przez lata dziecięce cząstkę charakteru zarówno mamy jak i taty. Mogłem obserwować podejście do różnych sytuacji na przykładzie kobiety i mężczyzny. W wieku dojrzalszym miałem możliwość wybrania tych cech rodziców, które podobały mi się najbardziej u Obojga i które uważam za szczególnie warte powielania oraz przekazania własnej rodzinie.

Brak edukacji właśnie w kierunkach nazwijmy spornych budzi wrodzoną nietolerancje. Nie mówię o przekonywaniu w jedną czy drugą stroną, ale o zaznajomieniu z tematem w taki sposób, aby przynajmniej wiara, kolor skóry czy preferencje seksualne nie wzbudzały skrajnej agresji. Dlaczego mam nienawidzić kogoś, kto nic złego mi nie uczynił? Zrozumienie i wiedza jest kluczem do wszystkiego. Dlaczego tak myślę?? Podam przykłady, które znam…

Słyszałem wielokrotnie jak za córką moich sąsiadów biegało grono dzieciaków z okrzykiem „dziecko z probówki, dziecko z probówki”… Jak myślicie, od kogo to usłyszeli i czy to była właściwa dla nich nauka? Jestem pewien, że w tym momencie ta śliczna, zdrowa i inteligentna dziewczynka była dla nich człowiekiem drugiej kategorii.

Z innej beczki… mam w swoim gronie znajomych pary homoseksualne, które nie epatują swoimi preferencjami… po prostu są miłymi ludźmi. Ani oni mnie ani ja ich nie muszę, a nawet nie chcę do niczego przekonywać lub nawracać.

I jeszcze jeden przykład- znam historię z pierwszej ręki chłopaka, którego mama żyła w związku lesbijskim i niestety największym tego problemem dla niego samego było wytykanie palcem, docinki rówieśników. Zawinił im czymś? Czy zawiniła im czymkolwiek jego mama?

Co jest tak naprawdę naganne i złe? W życiu społecznym przeraża mnie fala pedofili, przemocy szczególnie na dzieciach często prowadzących do zgonu, fanatyzm religijny, którego skutkiem jest śmierć niczemu winnych ludzi czy bieda i głód, a nie uczucie dwojga ludzi choćby tej samej płci. Dla mnie samo dyskutowanie czy to jest normalne czy nie jest zwykłym „laniem wody na młyn” i nakręcaniem tematu, który jest, był i będzie wpisany w każdym społeczeństwie bez względu na kolor skóry czy język. Żyjmy i dajmy żyć, a odmienności nienaznaczać piętnem , ale chęcią zrozumienia obdarzyć. Pamiętajmy, że będąc np. w innym kraju z inną kulturą sami stajemy się odmienni, więc tratujmy się tak jak sami chcielibyśmy być traktowani. Może to banał, ale dobry świat trzeba zacząć zmieniać od samego siebie!!!

Przepraszam… rozpisałem się, a miał być tylko krótki post pod filmikiem który wstawiła znajoma na Fb… w tej formie pasował bardziej na bloga niż tam :)