czwartek, 30 grudnia 2010

Sylwester już o kroczek. Pewnie każdy z nas ma na ten wieczór jakiś plan. Jedni zostaną w domu inni pójdą do znajomych lub bardziej zorganizowaną imprezę- my wszystkim Wam życzymy by udało się wkroczyć w nowy rok tak wesoło jak to tylko możliwe!! Oglądajcie fajerwerki tylko z daleka :) bez kontaktu trzeciego stopnia i zadbajcie by kac następnego dnia nie był zbyt uciążliwy.
My sylwestra spędzimy w domu bardzo kameralnie ale wpadnie do nas ktoś znajomy myślę że będzie fajnie. Czas jest taki niebłagalny a my świętujemy jego upływ dwa razy do roku :) czy to nie ironia?? Może to osłoda by nie rozważać tego w ten sposób hmmm

środa, 29 grudnia 2010

Hej. Obejrzałem kilka filmików z użyciem parapodium. Troszkę ochłonąłem i nawet zaczynam myśleć że może to być bardziej pożyteczne. Może jeszcze daleko do optymizmu bo zdaję sobie sprawę z trudnościami jakie czekają nas by w tym stanąć ale może coś wymyślimy. Niestety ocenić mogę tylko w praktyce a to dopiero gdy uda mi się zakupić. Wiem że potrafię się zmobilizować do wszelkich ćwiczeń i potrzeba mi tylko pozytywnego dopingu!!
Honey dzięki za to co napisałeś na forum. Niepierwszy raz dowodzisz że możemy na Ciebie liczyć i tylko kiedy my będziemy mogli Ci się odwdzięczyć? Oczywiście nie życząc by działo się u Ciebie cokolwiek złego :)

wtorek, 28 grudnia 2010

Wiem, że po tym co napiszę na forum mogę zobaczyć reprymendę od honeya ale muszę trochę wylać goryczy... Z jednej strony wczorajsza wizyta w szpitalu pozwoliła załatwić parę spraw a z drugiej dołożyła następne. Przyznam, że nie ogarniam trochę tego wszystkiego. Konsultacja oświeciła mnie, że muszę nabyć kolejny sprzęt do rehabilitacji, który stanie się niezbyt pięknym wystrojem naszego pokoju. Trochę mnie to dołuje… ćwiczenia czynne, bierne to już od dawna codzienność, nauka jazdy wózkiem następny obowiązek a teraz jeszcze muszę znaleźć czas na parapodium (kiedy je zakupię). Wiem, że można jakoś całość pogodzić tylko ile mam jeszcze w sobie cierpliwości na to wszystko? Słowo muszę zaczyna mnie irytować. Czasem myślę że pokora to moje drugie imię.

poniedziałek, 27 grudnia 2010

Minęły święta... dziś o mało nie zabrali mnie zieloni biorąc za tłustą fokę... Ważę chyba pół tony więcej niż przed 24 grudnia.
Boże Narodzenie minęło na spokojnie przy pięknie przystrojonym stole. Chyba pierwszy raz składałem życzenia które były tak bardzo realne... wydawałoby się tak bardzo osiągalne. Składałem je żonie ale kierowały się ku naszym wspólnym marzeniom. Taty i siostry także były realne i tylko zdrowie w nich było raczej tym co otrzymujemy niż wypracowujemy własnymi staraniami. W drugim dniu świąt byliśmy zaproszeni na urodziny naszej sąsiadki gdzie spędziliśmy bardzo miły i wesoły wieczór.
Niestety poniedziałek zaczynał się dla nas już bardzo wcześnie bo o siódmej rano byliśmy w szpitalu na wizycie lekarskiej. Lekarz pozwolił mi wrócić do pracy ale wyczułem że tylko moje sugestie o tym iż praca w domu i przy komputerze odwiodły go od przedłużenia zwolnienia. Kolejka w przychodni była ogromna więc niemal cały dzień zajęła nam wizyta w szpitalu. Oczywiście nie wszystko załatwiliśmy... a leczenie będzie jeszcze trwało i trwało... takie życie :( Dobrze że mam przy sobie kogoś kto pomaga mi wytrwale to przebrnąć. Wraz z wizytą już wiem że czekają nas nowe nieprzewidziane wydatki grrrrrr
Dobrze ale jeszcze nie czas by o tym myśleć. Duch świąt jeszcze jest z nami i wolę myśleć o tym o czym mówiliśmy sobie z Monią łamiąc się opłatkiem.

czwartek, 16 grudnia 2010

Gorączka świąteczna już chyba daje znać o sobie :) Szał zakupowo prezentowy, sprzątanie itd. Nasza sąsiadka tak zakręcona jak słoik po ogórkach :) sprawdzając skrzynkę pocztową postawiła torbę pełną drogich kosmetyków na podłodze by ją sprawdzić i… poszła bez nich do domu. Warto było zobaczyć jej reakcję jak Monia zapytała czy takich używa i kiedy zauważyła, że czegoś jej brak. Jest czwartek… nie płożyliśmy się spać wcześniej niż 1:30 od soboty. Niedługo zamienimy się w sowy albo nietoperki :) Czuję że tak zleci już do świąt. Honey jakby był przy naszej wczorajszej rozmowie, w której była mowa o żywych choinkach i czasach dzieciństwa, gdy właśnie takie mieliśmy w domach. Dziś na gg zakomunikował, że ma dla nas właśnie żywą i pachnącą lasem- prorok czy co? Monia walczy jeszcze z czymś z pracy i tylko ja dziś zbijam bąki. Poza ćwiczeniem nie zrobiłem nic konkretnego. Nie lubię tak :(
Pozdrawiam wszystkich i miłej nocy.j

środa, 15 grudnia 2010

Zdjęcia.
Chyba wszyscy posiadamy w domach duże kolekcje zdjęć, czasem także krótkie filmiki, które kręcimy dzięki aparatom cyfrowym. Malutkie sekwencje najczęściej miłych chwil teatru naszego życia. Spotkania rodzinne, imprezy czy wycieczki, do których miło wraca się wspomnieniami po czasie. Takie małe archiwum kolorowej przeszłości. Czasu nie da się wrócić, więc możemy powiedzieć, że są jakby wspomaganiem naszej często zawodnej pamięci. Uśmiechnięte buzie, osoby w ruchu zamrożone kadrem klatki aparatu nigdy z nich nie umkną nie zestarzeją się... Jakże dziwnie ogląda się Tych, których niema już wśród nas i nigdy nie będzie. Jeszcze szare komórki umysłu pamiętają barwę głosu, sytuacje i przeżycia z nimi związane, ale obraz, choć znajomy zamazuje się z czasem. Wesołe oblicza osób, których fizycznie już nie spotkamy. Dlaczego o tym piszę? Oglądam rodzinne zdjęcia, na których widzę mamę jak żywą... aż trudno uświadomić sobie, że jest to już tylko zapisana w obrazie przeszłość. Odzywa się tęsknota budzą pytania- co by było gdyby mama była wśród nas, co mówiłaby-myślała widząc wszystkie dobre zmiany w naszym życiu. Cieszyłaby się... lecz nie mogę się nimi pochwalić...
Cześć. Nasza strona wreszcie doczekała się małych zmian. Zostały zaktualizowane zakładki <potrzeby> oraz <marzenia> będą jeszcze inne ale nad tym trzeba się zastanowić.Swoją drogą może macie jakieś pomysły jak uatrakcyjnić wizualnie lub w inny sposób stronę? Jeśli macie jakieś pomysły to kliknijcie na forum bądź e-mail.
Informacja o 1% jest już na stronie głównej a także w osobnej zakładce ale to już widać gołym okiem. Wreszcie częściej już siadam :) Okupuję to pewnymi dolegliwości z tytułu złamania ale mogę już wrócić do konkretniejszej aktywności na blogu. Za chwilkę zmykam do ćwiczeń ale pochwalę się jeszcze tym że troszkę schudłem :) Do wiosny zakładam iż wrócę całkiem do szczupłej sylwetki.Teraz już wklejam następny post i znikam paaaaaaa

poniedziałek, 13 grudnia 2010

!!!! Wstałem z łóżka!!!! Wreszcie bo łóżko zbrzydło mi już okropnie. Nie jest całkiem dobrze ale i tak duży postęp. Noga wciąż jakby usztywniona nie zgina się nawet na tyle by postawić ją na podnóżku wózka. Pewnie z czasem wróci do normy niemniej jednak potrzeba jeszcze czasu.Monia przy sadzaniu rozpłakała się troszkę… cóż do tej pory nie musieliśmy uważać tak jak obecnie. Nie dość, że (mam nadzieje czasowo) nie możemy wszystko wykonać to jeszcze w strachu przed uszkodzeniem złamanej nogi. Nie wytrzymałem :) musiałem wyjść z domu. Pojechałem z Monią do sklepu elektrycznym wózkiem. Prawie wszyscy pracownicy naszego pobliskiego marketu ucieszyli się na widok naszej pary- strasznie to miłe. Nie wiem, czym zasłużyliśmy sobie na ich sympatię. Trochę śmiesznie było, gdy Monia chodziła sama i wszyscy dopytywali, dlaczego męża nie widują ostatnio. Odpowiadała że miałem operację i niestety nie szybko mnie z nią zobaczą. Cieszyli się na wiadomość o operacji, bo myśleli, że to względem przyczyny, dla której siedzę na wózku i dopiero wyjaśnienia, że przyczyną jest złamanie na obozie rehabilitacyjnym otwierała im szeroko oczy.
Na stronie głównej mojej strony znów ukazała się informacja o 1% z podatku- tak, podobnie jak w ubiegłym roku chciałbym Was wszystkich prosić o przekazanie go właśnie dla mnie. Obiecaliśmy sobie z Monika, że te pieniążki, jeśli oczywiście uda się je zebrać będą miały jeden cel- postawić mnie na nogi. Osobiście biorę pod uwagę zarówno metodę operacyjną jak i inne rozwiania techniczne. W obu kierunkach są już jakieś konkrety pozwalające myśleć optymistycznie. Koszty tych rozwiązań są naprawdę duże a zasięg mojej strony zbyt mały by jednorazowa akcja mogła mieć aż tak spektakularny wynik ale… przecież czekam już długo więc był czas ćwiczyć swą cierpliwość. Może za rok za, dwa ale kiedyś mi się uda!!! MUSI!!

piątek, 10 grudnia 2010

Wreszcie weekend i o kilka dni bliżej do wstania z łóżka :) Monia podrzuciła mi kilka linków na temat miejsc parkingowych dla niepełnosprawnych.Już kiedyś pisałem o tym. Powtórzę tylko że jest to marny przywilej ale konieczny szczególnie zimą. Zdrowi parkujący na nich są trochę bezmyślni no ale cóż... o tym można się tylko przekonać gdy sam masz wózek pod sobą lub osobę bliską na nim. Osobiście wolałbym do sklepu iść na nogach 5 kilometrów niż być na miejscu niepełnosprawnego. Kary na to nie ma ale pomysł z naklejką na szybie z upomnieniem dobry. Może chwila gdy się ją zdrapuje pozwoli na małą refleksję.
Honey zamilkł ostatnio- czy On żyje?

środa, 8 grudnia 2010

Dlaczego warto zachować dobrą formę? Dlaczego należy uparcie każdego dnia machać ciężarkami mimo że ma się serdecznie dość tego monotonnego zajęcia?
http://nt.interia.pl/gadzety/news/sparalizowani-wstaja-i-chodza,1567919
Zerknijcie proszę co kryje ten link bo jest on jedną z alternatyw dla osób takich jak ja. Postęp technologi oraz medycyny idzie do przodu i wierzę że wcześniej czy później znów zobaczę świat z wysokości stojącego tomka :)Chciałbym by było to jednak wcześniej niż później. Oczywiście są to drogie technologie ale może kiedyś będzie bardziej dostępne dla dużo mniejszej sakiewki...
Przyrząd tu prezentowany 100tyś $ ale jak wynika z artykułu jest więcej producentów którzy idą w tym samym kierunku a więc kiedy zaczną konkurować to może być taniej. Poza tym te urządzenia pewnie będą coraz bardziej zaawansowane. Stanąć na nogi... tak jak we śnie czasami... CHCĘ!!!

poniedziałek, 6 grudnia 2010

Cześć.
Odwiedził Was Mikołaj? Nas ominął chytrus jeden!! Nawet rózgi nie zostawił i nie wiem co teraz myśleć… mamy się poprawić czy nie? Może moja żona była niegrzeczna ale kurcze ja lubię jak czasem nie jest ;) Czujecie już ducha świąt? Ja jeszcze nie… może poczuję jak będzie bliżej. Ruszyłbym już w miasto popatrzeć na świąteczny wystrój ulic i sklepów. Fajnie byłoby stanąć na dzikiej plaży wśród spadających z nieba płatków śniegu. To miejsce ma dla mnie jakiś urok. Wspomnienia z dzieciństwa jak i bliższe związane z Monią. Tam przecież oświadczyłem się i usłyszałem TAK. Czasem już tak jest, że do pewnych miejsc ma się większy sentyment.

czwartek, 2 grudnia 2010

Pogoda trochę kiepska ale co tam :) byle do wiosny... Mała dygresja do poprzedniego postu (którego już nie ma i przepraszam tych którzy czytali moje żale)- honey masz rację że niepotrzebnie marudzę i że trzeba patrzeć już na pozytywy :)- noga zrasta się. Niebawem wrócę do aktywności i o całym incydencie będzie już tylko przypominać pooperacyjny szef na nodze... nie pierwszy i może nie ostatni tfu tfu odpukać.
Na dworze brzydko a w taką pogodę mniej żal że jestem uziemiony w łóżku. Pozdrawiam wszystkich :)

poniedziałek, 29 listopada 2010

Wciąż dowiaduję się że ktoś nowy czytuje mój blog :) miło. Osoby tej osobiście nie znam, ale może zmieni się to kiedyś? Wiem, że wiele osób ma jakieś obawy dotyczące kontaktu z wózkowiczem, ale czy uzasadnione? Jestem zaszczepiony na groźniejsze rzeczy mogące wzbudzać takie „fobie”. Wiem to bo już nie jeden raz po spotkaniu nas gasiliśmy takie ogniska. Wózek po bliższym poznaniu staje się niewidoczny, co pozwala widzieć osobę na nim siedzącą w innym świetle. Wszystko zależy od człowieka a na szczęście ja-my jesteśmy bardzo kontaktowi. Odwagi!!
Doniesienia.
Biały front zaatakował niespodziewanie… obezwładnił nasze zmotoryzowane uzbrojone w pługi pułki!! Biały wróg wygrywa ale to jeszcze nie koniec wojny… ona dopiero się zaczyna. Od dziś spodziewajmy się równie dramatycznych doniesień dochodzących do z najdalszych zakątków naszego kraju. Ostrzegam!! Wróg będzie używał różnych forteli-zasypywał drogi, zrywał trakcje elektryczne, rozsadzał rury wodne a nawet szczypał i smagał lodowatym oddechem naszą ludność. Apeluję by jednak nie tracić morale!! Po pierwszych porażkach sytuacja poprawi się… po prostu przyzwyczaimy się do realiów i podstępów wrogiej fali. Największe autorytety naszej obronnej służby zapewniają- ZWYCIĘŻYMY!!... w okolicach miesiąca kwietnia…

środa, 24 listopada 2010

Jak już wspomniałem odwiedziny Honeya i jego :) lepszej połowy oraz latorośli były bardzo udane. Powody dwa- wesoła atmosfera i pierwsza przymiarka do wózka od 12 września. Dało mi to pogląd jak w tej chwili złamanie wpłynęło na kilka następnych tygodni… jeśli nie miesięcy. To, że siadając miałem wrażenie jakbym pierwszy raz na nim siadał to szczegół, ale że noga nie zgina mi się na tyle by postawić ją na podnóżku jest bardziej niepokojące. Martwi mnie to trochę. Pewnie rehabilitacja pomoże, ale kiedy i ile trudu będzie nas to kosztować to już kwestia przyszłości. Wciąż przykro, że nikt z obozu nawet z grzeczności nie zapyta- jak u ciebie Tomku. Cóż… już od dawna wiem, że w takich przypadkach można liczyć tylko na bliskich i przychylnym nam przyjaciół.
Wczoraj oglądałem pewien reportaż o niepełnosprawnej od urodzenia kobiecie, która rodzi synka. Miałem mieszane odczucia oglądając ten film. Zająć się dzieckiem nie mając rąk i w pełni sprawnych nóg… Nawet trudno o tym pisać. Mam nadzieję, że za parę lat chłopczyk będzie jej największym wsparciem i radością. Przyszło mi jeszcze coś do głowy widząc ujęcia kamery na otaczające tą kobietę grono przypadkowych ludzi… W wyrazach ich twarzy było widać jakby zniesmaczenie. Wiem, że wszelka niepełnosprawność nie jest piękna, te wszystkie ułomności-stan umysłu, protezy, kule, białe laski, wózki… jakże to odbiega od utartego kanonu atrakcyjnej osoby. Trzeba jednak pamiętać, że zdrowie można utracić, młodość i uroda przemija tylko tak naprawdę piękne wnętrze zostaje w nas na zawsze. Bóg darzy różnie- jedni dostają urodę inni talent czy inne zdolności, ale nikt nie jest doskonały!!

poniedziałek, 15 listopada 2010

Cześć. Kolejny dzionek za nami. Pogoda piękna… aż żal siedzieć w domu. No cóż… trzeba jeszcze kilka tygodni odcierpieć. Póki co żyję następnym tygodniem :)Honey przyjeżdża do nas. Będzie wesoło! Mam przynajmniej taką nadzieję. Jest już troszkę późno ale trzeba zabrać się za ćwiczenia. Brakuje troszkę motywacji ale jak to zwykle bywa zadowolenie przychodzi po zakończeniu. Dobrze że żona ;) mnie dopinguje…
Dzień zleciał leniwie. Dobrze że choć dobry film zajął troszkę myśli. Jutro bliźniaczy dzień. Ehhhh chcę już wyjść z domu!!

niedziela, 14 listopada 2010

Mija weekend. Dla nas raczej spokojny z rodzaju tych, co to się leży w łóżeczku i ogląda filmy. Dużo fajniej jest się nudzić we dwoje :)To nawet dziwne bo jak jestem sam w domu i leże bez żadnego konkretnego zajęcia to uważam taki dzień za zmarnowany. Kiedy „marnujemy” go razem to już zupełnie co innego. Brakuje mi jednak choćby zwykłego wyjścia z domu na zakupy. Odliczam dni do czasu gdy wreszcie usiądę swobodnie na wózku.

środa, 10 listopada 2010

Cześć. Co u Was poza tym, że zaczyna się długi weekend? U mnie wciąż to samo z jedyną zmianą, iż zaczynam powoli ćwiczyć. Kondycja fatalna niestety… ale podciągnę jeśli utrzymam rygor i systematykę. Najtrudniej znaleźć oparcie w psychice. Właśnie za chwilę zakładam ciężarki i żeby tylko tak mi się chciało jak mi się nie chce :)
Czekam już na odwiedziny honeyowych :) Jak znam życie będzie wesoło. Wszystko mnie teraz omija przez to, że nie mogę się ruszyć z domu. Ojjjj nadrobię jak tylko będę już mobilny!! Dobrze póki co kończę i życzę miłego wypoczynku.

poniedziałek, 8 listopada 2010

To okropne. Wczoraj ćwiczyłem pierwszy raz d dawna a dziś… czuje się wypompowany i obolały. Łóżko wyciąga to już wiem ale świadomość że powrót do formy zaczyna wkurzać jeszcze mocniej. Jeszcze gdym to ja sam sobie zawinił czy popełnił błąd to trudno ale wina nie leży po mojej stronie. Siedemnaście lat się wystrzegałem a połamała mnie w jednej chwili młoda rehabilitantka. Powinienem być mniej ufny. Wiem że to nie było specjalnie ale teraz ja mam z tego tytułu przejścia i kłopoty jakby mi ich brakowało :( Gdyby choć odezwał się ktoś z kadry i zapytał- jak się masz Tomek? Totalna ignorancja.
Witam wszystkich odwiedzających mój blog kierowanych tu linkiem ze stron pana Mazura i Żuka. Obydwie te osoby są kandydatami hmm inaczej- ja wolę mówić o osobach, które w naszym mieście Skarżysko-Kamienna chcą robić coś dla nas mieszkańców. Sam jestem jednym z nich i to raczej niewiele znaczącym. Link na Ich stronach oznaczony moim imieniem jest dla mnie miłym zaskoczeniem. Nie jest może to strona zbyt bogata w wiadomości, ale jeśli cofniecie się w blogu wstecz zobaczycie jak wygląda życie jednego z wielu niepełnosprawnych naszego miasta. Mijacie ich na ulicy wielu zaszytych jest w domu ze swoimi problemami. Ja jestem przykładem osoby niepełnosprawnej, w której przypadku państwowe programy pomocy oraz przyjaciół przyniosły dobry skutek. Wyszedłem z domu, podjąłem pracę, założyłem rodzinę- problemów nadal jest wiele także potrzeb, ale moje życie jest aktywne podobne do Waszego. Wiem, że jeszcze nie dorównuję sprawniejszym wózkowiczom, ale może dzięki uporowi i rehabilitacji zmienienie to kiedyś. Jestem przykładem, że warto inwestować i pomagać niepełnosprawnym w starcie. Jakie potrzeby moim zdaniem są najważniejsze? Począwszy od przystosowania mieszkania, wyparzenia w sprzęt, który ułatwi życie po umożliwienie wyjścia z domu. Dalsza rzecz to komunikacja miejska czy wyposażenie chodników oraz tych miejsc, w których zwykły człowiek bywa by załatwić swoje sprawy w podjazdy,rehabilitacja. Zatrudnienie takich osób byłoby już dopełnieniem. Dużo tego? Tylko w teorii, bo to też zależy od osoby. Jednym wystarczy jedynie podjazd czy dobry wózek innym trzeba pomóc bardziej, ale spójrzcie inaczej- gdybyście Wy nagle znaleźli się w takiej sytuacji nie chcielibyście by pomogło Wam wasze miasto żyć normalnie? Ja zawdzięczam najwięcej rodzinie, przyjaciołom, ale wiele z tego to też udział programów pomocowych państwa. Bez niech nie kupiłbym nawet wózka aktywnego, bo jego koszt wynosił bez mała tyle, co mój dochód całego roku. Zdaję sobie sprawę że to wymaga jeszcze duzo czasu i środków ale im szybciej zaczniemy….

niedziela, 7 listopada 2010

Mija weekend. Nie był może wypełniony spektakularnymi wydarzeniami ale odwiedziny rodzinki całkiem miłe.Maleńka Patrycja sama słodycz :) Wreszcie usiadłem wygodniej i choć nadal jest to łóżko to trochę mnie uspokaja bo już nie czułem takich dolegliwości.Udało sie też poćwiczyć więc troszkę fizycznie lepiej.Postaram się robić to częściej. Pozdrowienia :)

czwartek, 4 listopada 2010

Jeśli ktoś czytał poprzedni blog i czegoś nie rozumiał to... nie jest jedynym. Musiałem go lekko poprawić bo sam zastawiałem się nad składnią i sensem.Gdyby czasem się to powtórzyło to soooory. Bardzo często piszę coś i nawet nie sprawdzam co nagryzmoliłem. Kiedy czytam następnego dnia sam z siebie się śmieje a przed Wami wstydzę za błędy lub złe wyrażenie myśli. Czasem zmienia to kompletnie sens treści jaką chcę Wam przekazać. Usprawiedliwiam się tylko pośpiechem :) choć ostatnio brzmi to w moich ustach śmiesznie skoro i tak całe dnie leże w łóżku. Apropo leżenia..... dobija mnie to... naprawdę już mam tego dość!!!!! Zasypiam budzę się i spędzam dzień nie ruszając się z miejsca. Każdego dnia myślę sobie- dobra, wytrzymam ale są dni że ogarnia mnie beznadzieja.

NY

Chyba nie pisałem jeszcze o jednym spostrzeżeniu z NY. Wszystkim obiły się nazwy Chinatown i Little Italy-to dwie dzielnice zbiegające się ulicami. Pierwsza wymieniona zupełnie odbiegała od moich wyobrażeń. Spodziewałem się czystej i kolorowej w szyldach zapisanych chińskimi literami zabudowy. Jakiejś orientalnej nuty a jedyne, co było w tej melodii to skośnoocy mieszkańcy. Chodnikowe stragany z różnorodnym zapierającym dech jedzeniem… zapierało bo śmierdziało. W ogóle było jakoś niechlujnie i głośno od rozmawiających, co krok chińczyków przez telefon. Oni przez nie gadają tak jakby miał słyszeć rozmowę ktoś stojący 20 metrów dalej.
Mała Italia ma na szczęście inny wizerunek. Fajny klimat włoskich restauracji. W jednej z nich zjedliśmy pyszny obiad podany przez Andrzeja Chyrę a raczej jego włoskiego sobowtóra. Miał kiedyś dziewczynę polkę, więc zagadywał do nas kilkoma słowami w naszym języku. Reasumując obydwie dzielnice warto zobaczyć ale u Włochów spędzamy więcej czasu :)

środa, 3 listopada 2010

Cześć. Jesień w pełni u mnie zastój. Wciąż leże w łóżku i nudzę się. Szkoda tak marnować czas, ale cóż zrobić… Przeskoczyć się nie da a ryzykować przesiadania nie ma sensu. Już wytrzymałem tyle to wytrzymam jeszcze troszkę. Zliczając to wszystko mam mały żal do ekipy z FAR-u. Mija tyle czasu i nikt poza Kubą który odwiedził mnie w szpitalu nawet nie zainteresował się co u mnie. Szkoda, że to wszystko się stało- szkoda z wielu powodów. Jednym z nich jest oczywiście niedokończenie obozu, na którym mimo wszystko nauczyłem się wiele oraz dnia dzisiejszego, gdy z wiadomych przyczyn tych umiejętności nie mogę rozwijać. W dużym stopniu wręcz cofnąłem się, bo przecież powrót do pełnej formy zajmie dużo czasu a okupione będzie jeszcze dodatkową rehabilitacją. Żałuję też, że moje wrażenia z obozu w Spale nie będą takie jak mogły być gdyby Karolina była bardziej ostrożna. Kurcze… zbyt mocno zaufałem „farowiczom”. Oni robią naprawdę kawał dobrej roboty tyle, że w moim przypadku nie wyszło tak jak powinno. Nie chcę narzekać, ale… w sumie to, dlaczego akurat na mnie padło? Podobno nie ma tego złego, co by na dobre nie wyszło- zatem czekam na te dobre.
Ostatnio mam mniej możliwości by odezwać się do Was zarówno na blogu jak i prywatnie za co przepraszam i z tego miejsca pozdrawiam serdecznie.

poniedziałek, 1 listopada 2010

Święto zmarłych.

Święto zmarłych.
Dzień w którym odwiedzamy naszych bliskich którzy odeszli. Niestety ja nie odwiedzę... Przepraszam Mamo :(

piątek, 29 października 2010

Prześwietlenie
Wieczorem poprzedzającym dzień prześwietlenia zażartowałem do Moni- załatwisz mi żebyśmy jechali na sygnale? Załatwiła :) i to w obydwie strony. Tak więc jechałem z pompą bo inaczej nie zdążylibyśmy na umówioną wizytę stojąc długo w korku. W poczekalni dużo ludzi i pewna pani która jak się okazało leżała ze mną na oddziale. Powiedziała do nas kierując się do Moni
- Pani to taki anioł stróż. Od rana do wieczora przy mężu i teraz też- na pewno to doceni.
Doceniam!! Mam wspaniałą i opiekuńczą żonę z którą łączy mnie bardzo dużo. Uczucie to tylko jedno z tych rzeczy. Wspólne rozmowy i wspólny czas spędzany na rożne sposoby jest da nas obopólną frajdą. Czasem zastanawiam się czym jest małżeństwo?? Często słyszę o problemach, nieporozumieniach… przecież to może być tylko margines wspólnego życia. Czy my jesteśmy nienormalni że po trzech latach bycia razem jeszcze nigdy naprawdę nie pokłóciliśmy się?? A może to tylko nasz krótki małżeński staż wprowadza takie dobrodziejstwo? Oby nie!! Jest mi-nam dobrze tak jak teraz i chyba obydwoje chcemy by nie zmieniało się nic w naszych relacjach.

NY

Amerykanska gościnność.
Amerykanie, jako naród jest bardzo tolerancyjny. Nie spotkałem się z niczym, co zraziłoby mnie do tych ludzi.
Domowej nie doświadczyłem gdyż mieszkaliśmy w typowym polskim domu, w którym nie brakowało nam niczego. Tak naprawdę całe mieszkanie mieliśmy tylko do naszej dyspozycji. Do każdej dalszej wyprawy Iwonka zapewniała nam swój GMC i miłe towarzystwo. Lio hmmm cierpliwy gdy czekał aż zrobimy zakupy a sam po prostu fajny facet. Patryk, który zawsze był gotów do pomocy oraz Ola krzycząca zawsze –maaamoo baaabciuuuuu!! Czułem się tam jak wśród swoich. Chyba dla tej całej rodziny jest we mnie tęsknota za NY. Może jeszcze kiedyś zobaczę to miasto? Kto wie?? Dziękuję wszystkim- żonie, Remiemu i Adze oraz oczywiście nowojorczykom za wspaniałe wakacje!!

środa, 27 października 2010

NY

„Życie” w NY.
Jednym z największych wydatków naszej wyprawy było jedzenie. Wbrew wyobrażeniu żywność jest tam dla nas droga. Drugim wydatkiem są prezenty oraz własne zakupy a zaszaleć można choćby z ubrankami. Okazją mogą okazać outlety z firmowymi ciuszkami wielkości małych miasteczek umiejscowionych w pobliżu NY. Można tam obkupić się za przyzwoite pieniądze w same firmowe rzeczy. Inną bajką jest 5 aleja gdzie karty kredytowe aż piszczą w najdroższych sklepach. Mieści tam się nasza ulubiona marka ubraniowa Abercrombie & Fitch i właśnie ten sklep zrobił na nas największe wrażenie. Czuć go już kilka przecznic dalej o czym przekonaliśmy się wysiadając z autobusu! Wyobraźcie sobie pięciokondygnacyjny sklep w którego wejściu wita Was cztery osoby o urodzie modelek i modeli z najwyższej półki ubranych w firmowe Abercrombie. Dwóch facetów przy samym wejściu a niewiele głębiej dziewczyna i chłopak- ona śliczna w baaaaardzo króciutkiej mini i eksponującej ;) kobiece walory bluzeczce a on o wyrzeźbionej pięknie sylwetce w jeansach ledwie trzymających się na biodrach… Z wnętrza snuje się fajny zapach perfum rozpylanych automatycznie oraz przez innych pracowników chodzących tanecznym krokiem w rytm klubowej muzyki. Z resztą cała atmosfera bardziej przypominała nocny klub niż zwykły sklep. Pięć pięter w półmroku oświetlonych tylko punktowo tam gdzie leżały ubrania i co rusz skórzane kanapy. Oczywiście nie zabrakło i tam firmowego znaku A&F czyli głowy prawdziwego ogromnego łosia. Każdy detal był dopracowany, co do szczegółu. Co najbardziej mnie tam zaskoczyło? Otóż, aby wejść do środka trzeba było odczekać na czerwonym dywanie w kilkudziesięciu osobowej kolejce stojącej za sznurkowymi ozdobnymi barierkami. Wpuszczano tylko po kilkanaście osób skinieniem, które odbierało się prawie jak wielki przywilej. My z Monią weszliśmy bez kolejki i powiem Wam szczerze… takiego sklepu jeszcze nigdy w życiu nie widziałem. Ubrania świetne a otoczka marketingowa mistrzostwo świata i tylko szkoda że nasze kieszenie były zbyt biedne by kupić choćby 1/10 tego co nam się podobało.

wtorek, 26 października 2010

prześwietlenie

Hej. W czwartek prześwietlenie…Dowiem się jak ma się sprawa złamania. Mam pewne obawy czy zrasta się ale może to tylko obawy :( Leżenie już mnie wykańcza a najgorsze że irytują mnie takie błahostki… Z jednej strony świadomość ze marnuję czas a z drugiej ciężko zabrać się do czegoś konkretnego. Jedyny plus to czas na przejrzenie tych rzeczy w kompie na które brakowało go zawsze. Chcę już wstać i wrócić do pracy :( niestety to dopiero w przyszłym roku. Teraz powinienem rehabilitować się na specjalnym urządzeniu a wypożyczenie go to 40zł za dobę. Samo urządzenie kosztuje 17 tyś w najsłabszej wersji. Jak to się ma do zarobków…?Szkoda że Far nie interesuje się dalszymi sprawami.

poniedziałek, 25 października 2010

Co warto zobaczyć w Nowym Yorku? Trudno to tak uściślić… warto zobaczyć wszystko!!! Przecież to inny kontynent, niezwykłe miasto swoisty miszmasz narodowości oraz wielkomiejska architektura. Oczywiście będąc tam tylko kilka dni należy opracować sensowny plan zwiedzania i trzymać się go możliwie sumiennie. Sporym ułatwieniem jest tu tak zwany New York pass, który obejmuje kilka najważniejszych miejsc. Za wykupieniem go przemawia jeszcze jedno- oszczędzamy połowę pieniędzy niż płacąc za każdą atrakcję z osobna.
Co na mnie zrobiło największe wrażenie? Niechybnie Muzeum Historii Naturalnej z wszystkimi okazami zwierząt współczesnych oraz prehistorycznych. Te pierwsze wyeksponowane tak by wyglądały jak żywe w swoim naturalnym środowisku. Wszystkie ustawione w ruchu robiły wrażenie w swej ekspozycji. Było tam świetne planetarium z okazami meteorytów oraz „filmową” prezentacją powstania wszechświata wyświetlaną na kulistym suficie. Imponujące skamieniałości prehistorycznych zwierząt, jakie zawsze chciałem zobaczyć!
Meropolitan of Art.- największe dzieła świata od starożytności do czasów wielkich malarzy. By to wszystko obejrzeć z uwagą trzeba kilku dni, których niestety nie mieliśmy na tyle. Mimo pośpiechu zobaczyliśmy i tak bardzo dużo.
Widok z Empire… dniem i nocą zapiera dech a Times Square… o rany bilbordowy zawrót głowy. Oceanarium i Coney Island jest miejscem idealnym by odpocząć od upału otulonego sporym humitem. Ocean oraz bryza od niego dawała ogromną ulgę.
Statua?? Spodziewałem się że zrobi na mnie większe wrażenie. Z bliska owszem jest ogromna, ale trąci turystycznym blichtrem…osób z gąbkowymi koronami na głowach. Mimo to fajnie było przepłynąć się tam statkiem. Rozczarowany byłem Mo MA. Muzeum sztuki współczesnej, w której np. eksponatem było starszego typu radio. Wiele fotografii- czy ciekawych? hmmm kilka by się znalazło. O wszystkim napisać się nie da w kilku słowach. Dodam tylko, że choćby chodząc samymi ulicami odwiedza się znane z nazw zakątki miasta. Przykłady? Złoty Prometeusz, katedra św Patryka, Wall Street itd. Itd.
Uścisnąłem dłoń prawdziwego Indianina!! Nie nie był ubrany w pióropusz… pytał nas o drogę do pewnego Subway.Kiedy zapytaliśmy, jakiej jest narodowości odpowiedział- rdzennym Amerykaninem. Sam też był w NY przejazdem. Nie opiszę Wam wszystkiego, bo i jak? Trzeba to wszystko zobaczyć na własne oczy. Powiem tylko, że to wszystko miało dodatkowy urok- oglądałem to wszystko z kobietą mojego życia.

piątek, 22 października 2010

NY

Wreszcie Nowy York!!
Queens- dzielnica, w której mieszka Iwonka a więc dla nas to miejsce przez następnych kilka dni stało się bazą wypadową. Kiedy pierwszy raz jechaliśmy na Manhatan kilka początkowych stacji metra mieściło się na powietrzu. Dawało to okazję, aby zobaczyć kawałek miasta na obrzeżach. Widok znajomy z wielu filmów- dachy niezbyt wysokich ozdobionych sprayem budynków. Na nich gdzieniegdzie krzesełka czasem grille i inne przedmioty wskazujące że pojawiają się na ich płaszczyznach ludzie. Wszystkie budynki już nawet nie pamiętają czasów nowości. Chciałoby się powiedzieć wręcz zaniedbane i niebezpieczne okolice. Pewnie to tylko pierwsze wrażenie opina wyrobiona scenami z filmów na których zwykle gliniarze ścigają przestępców przeskakując z budynku na budynek. Dopiero spojrzenie w dalszą perspektywę nad ich horyzont pokazywało tą część NY która robi największe wrażenie.
- oooo Empire oooooo Chryler- wyrywało się z buzi.
W metrze tylko w wagonach było znośnie w nawiewie klimatyzacji. Stacją w większości brakowało tego luksusu, więc zaduch był obezwładniający. Dla mnie nawet sama jazda była ciekawa dzięki ludziom, którym mogłem dyskretnie przyglądać się. Rożne rasy różne stroje… czasem zaskakujące w doborze czy kolorystyce. Większość z nich ze słuchawkami na uszach, książką lub innym elektronicznym gadżetem w dłoniach. Ludzie tam różnią się od nas sposobem zachowania. Wydają się jacyś hmmm wyluzowani, życzliwsi sądząc po uśmiechach które mnie często spotykały, słowach grzecznościowych mimo że nikomu nie byliśmy znajomi.
Dotarliśmy pierwszy raz na Manhatan. Na dworze upał zgiełk ulicy ogromny, pełno ludzi drapacze chmur i żółte taksówki. W Moni obudził się instynkt pilotki wycieczek którą była jakiś czas temu… zaczęło się zwiedzanie…

środa, 20 października 2010

Droga do NY dłużyła się bardzo. Pewnie zmęczenie nas wszystkich zmianą czasu,podróżami i małą ilością snu miało ogromny wkład w nużącą jazdę autostradą. Dobrze że amerykańskie drogi są tak dobre a kultura jazdy kierowców właściwa. Trzy pasma na każdą stronę i zero wozów kamikadze co to pędzą na złamanie karku. Sześćdziesiąt pięć mil na godzinę i tyle jadą wszyscy jakby im się gaz zaciął. Aż trudno uwierzyć że pod maskami samochodów umieszczone są pięciolitrowe potwory.
Po trzech godzinach jazdy niemal dotarliśmy do miasta. Na moście przywitał nas mały trafik, ale widok oświetlonego Manhatanu wynagrodził nam powolną jazdę. Co miałem w tej chwili w głowie? Nie mogłem uwierzyć że ja… wózkowicz bądź co bądź który jeszcze nigdy nie był za granicą polski a teraz oglądam na własne oczy Nowy York z żoną obok siebie. Trudno w to uwierzyć… ta mała osóbka Monia ma jakąś siłę w odmienianiu mojego życia. Dziękuję Moniu :* za nowe życie za to że darzysz mnie takim uczuciem- z wzajemnością kochanie.
…a wracając do tematu…
Miasto robiło ogromne wrażenie- ogromem, ilością świateł i wysokością drapaczy chmur. W ciągu następnych dni miałem zobaczyć to wszystko z bliska!!! Dojechaliśmy do domu Iwony. Rozgościliśmy się szybko i po krótkiej naradzie na następny dzień udaliśmy się na spoczynek.

czwartek, 30 września 2010

Lot samolotem.

Lot samolotem.
Niepełnosprawni muszą liczyć się z miłą obsługą i sporymi utrudnieniami.Do samolotu dojeżdżamy na własnym wózku ale już przy nim przesadzają nas na wąskie krzesełko którym dociera się do fotela. Jeśli lot jest długi... kiepsko bo nikt nam nie pomoże skorzystać z wc. Zatem trzeba się dobrze zorganizować by nie było kłopotu :)Najlepiej nie pić przed lotem. Czasem nadopiekuńczość obsługi jest nawet krępująca... przynajmniej mnie. Trzeba pilnować własnego wózka i wszystkie ruchome części zabrać do samolotu! Mnie w drodze powrotnej zaginęły części. Bezpowrotnie niestety.
Cofając się troszkę czasem do urlopu o którym wspomniała już Monia- to chyba podróż mojego życia a do tego z kobietą która jest moją kochaną żoną.Było bajecznie i bardzo intensywnie pod kontem zwiedzania. O wszystkim opowiem Wam w następnych postach. Dajcie mi tylko odrobinkę czasu póki do kompa siadam tylko na chwilkę. Ewciu dzięki za pamięć i życzenia!
Muszę podziękować dziewczynom za odwiedzinki. Monia była przy mnie każdego poranka gdy otwierałem oczy oraz każdego wieczoru gdy je zamykałem a Kasia zawsze po pracy. Zatem czasu gdy byłem sam było bardzo mało.
Szpital późny wieczór i małe poruszenie na korytarzu- kogoś tam położyli.
- Siostro!! Sikać mi się chce- słychać zawadiacki ton jakiegoś jegomościa
- No przecież stoi kaczka- odpowiedziała salowa.
- Ja tu nie wsadzę!!! Co to ja emeryt jestem??( my w tym miejscu już sikaliśmy sami prawie tyle że ze śmiechu) - żachnął się nowy pacjent.
Za chwilę słychać jak wali piąchą w karton gips sciany za którą spał dyżurujący lekarz. Wyszedł zaspany i zapytał o co chodzi.
- Niech mnie pan odepnie z tego wyciągu bo muszę się wysikać.
- Nie może pan wstawać jest złamanie otwarte.
- Ale ja się nie wysikam do kaczki!!- oponował
- No to możemy założyć cewnik i będzie pan miał z głowy...- zaproponował z przekąsem lekarz.
Nowy przeprosił z kaczką...
Jak się okazało już po następnej dobie został zakwaterowany do mojego pokoju i do końca mojego wyjścia pękaliśmy ze śmiechu z tekstów i sytuacji. Byliśmy chyba najgłośniejszą i najśmieszniejszą salą.Dobrze... bo cała reszta przyczyn pobytu nie była zbyt fajna.

wtorek, 28 września 2010

Hej. wróciłem ze szpitala ale do bloga regularnie nie dam rady narazie przysiąść. W tej chwili robię to w mocno udziwnionej pozycji... O mojej hospitalizacji a dokładniej o mnie pisać nie chcę bo i o czym (szwy, łóżko i sztaba stalowa w nodze... chrzaniony robokop...) ale spotkałem tam kilku fajnych ludzi o których można sporo wesołego napisać. Dajcie mi troszkę czasu i nie zapominajcie o mnie.

sobota, 18 września 2010

Witajcie Kochani,

Ponieważ Tomek jest chwilowo unieruchomiony udzielił mi dyspensy abym napisała do Was na jego Blogu.

Po cudownym wyjeździe do Nowego Jorku, o którym zapewne będzie chciał sam Wam opowiedzieć, więc nie będę odbierała mu tej przyjemności, zdarzył się wypadek. Napiszę co stało się aby wyjaśnić wszystkim powód tak długiego milczenia na blogu. Tomek po długich i ciężkich przygotowaniach, tuż po powrocie z Noego Jorku wyjechał na upragniony obóz aktywnej rehabilitacji. Na początku było mu tam bardzo ciężko i chyba był moment, że chciał wracać, ale sukces rodzi się w bólach. Zaczęło mu iść coraz lepiej. Pływał na basenie sam… oczywiście przy asyście aby nic złego się nie stało. Grał w ping ponga, było mnóstwo śmiechu i zabawy. Z łuku strzelił ósemkę… ja nie wiem czy w tarczę bym trafiła, a tu proszę pierwszy strzał i od razu taaaki wynik. Wszystko było super. Największym Tomka sukcesem na obozie było samodzielne pokonanie na wózku i to nie elektrycznym tak Kochani, na zwykłym wózku Tomek przejechał sam bez niczyjej pomocy całą długość bieżni stadionu czyli 400 metrów, co w jego przypadku można uznać za znakomity wynik i ogromny postęp w rehabilitacji. Był z siebie bardzo dumny, a nie ukrywam, że i mnie łezka wzruszenia się zakręciła z tego powodu. Kiedyś nie umiał pokonać dwóch metrów, a tu proszę. No ale jak to mówią trening czyni mistrza. I kiedy już wszystko tak dobrze się układało stało się coś czego nie życzylibyśmy najgorszemu wrogowi.

W niedzielę rano Tomek zadzwonił do mnie, żebym nie przyjeżdżała do Spały bo choć jest niedziela to będą mieli całą masę zajęć więc nie będziemy mogli pobyć razem. Kiedy 2 godziny później odebrałam od niego kolejny telefon… ziemia usunęła mi się spod nóg, a serce stanęło…. :”przyjeżdżaj szybko mam złamane biodro”…. Nie wiem czemu najpierw myślałam, że żartuje, ale po chwili usłyszałam w jego głosie, że niestety to nie żart. Rehabilitantka ćwiczyła mu nogi i chyba zgubiła ją rutyna. Trzask łamanej kości Tomek słyszy do dziś…. Po chwili byłam już w samochodzie. Jeszcze tliła się nadzieja, że może to nic poważnego, lekarz sportowy Pani Szewińskiej stwierdził, że z całą pewnością nie jest to złamane biodro, ale coś się jednak złego stało i natychmiast trzeba jechać do szpitala.

Kiedy dotarłam do Tomaszowa czekał na lekarza na pogotowiu. Po prześwietleniu wszelkie nadzieje znikły. Patrzyłam na ekran komputera i nie mogłam uwierzyć w to co widziałam. Najgrubsza kość w ciele człowieka czyli kość udowa wyglądała jak złamany kij i jakby tego było mało mocno się przemieściła. Diagnoza lekarzy nie brzmiała optymistycznie… Złamanie spiralne kości udowej z przemieszczeniem. Tomek był załamany. Teraz kiedy pojawiła się nadzieja na operację z użyciem komórek glejowych, która mogła przywrócić mu choć częściową władzę w ciele, a kto wie może i w przyszłości pomóc mu samodzielnie chodzić, nagle ta nadzieja pękła jak bańka mydlana. Nie było nic tylko my i ta paskudni złamana kość. Wylałam morze łez za siebie i za niego. Nie chcę nikogo obwiniać za to co się stało, Tomek z resztą też… wypadek, który mógł zdarzyć się każdemu… tylko czemu znowu nam?? „Trzeba zrobić operację” - usłyszałam od lekarza. Ja mówię tak ok, ale zabieram go do Warszawy. Wykonałam milion telefonów, rehabilitancki z FAR bardzo mi pomagali, jeszcze raz wielkie dzięki. Załatwiliśmy prywatną karetkę i w nocy dotarliśmy do Szpitala. Rehabilitant Kuba wrócił naszym autkiem i był z nami jeszcze chwilę. Dzięki za pomoc Kuba. Po badaniach trafiliśmy na salę i zaczęło się czekanie. W poniedziałek nic nie jadł bo miała być operacja. Nooo nie udało się. We wtorek znów głodówka bo „dziś operacja n 100% czekamy tylko na krew”… krew dotarła o 20:00 kiedy nie było już lekarzy. Pani doktor ze stoickim spokojem zakomunikowała nam „nooo dziś to już nie bo nie ma lekarza, jutro też chyba nie bo jest tylko jeden anestezjolog, nooo może w czwartek, a jak nie to w przyszłym tygodniu”. No jakby to mogło czekać. Załamaliśmy się oboje. Ni wspomniałam Tomkowi czemu ja aż tak bardzo. Miałam przed oczami obraz koleżanki z podwórka, która ze złamaną nogą przeleżała kilka dni czekając na operację…. Kiedy zdjęto gips okazało się, że trzeba amputować nogę do połowy uda bo wdała się gangrena.. za nic nie mogłam wyrzucić z myśli tego obrazu. Umierałam ze strachu, co będzie jak jemu zdejmą gips. Wystarczyła jedna mała odleżyna i… mogło skończyć się tak samo jak u mojej koleżanki….
W środę rano pojawiła się na obchodzie większa niż zwykle ekipa. Miły Pan doktor obiecał, ze zrobi wszystko co w jego mocy żeby jednak dziś zoperować Tomka. Po jego wyjściu Tomek mówi „tia nie nastawiaj się już będzie tak samo jak w poniedziałek i wtorek znów nie będę nic jadł wieczorem usłyszymy no nie dało się” Po 10 minutach ten sam Pan doktor wpadł do pokoju jak torpeda i powiedział, że Tomek jest dziś dla niego priorytetem i żeby dać mu 40 minut żeby wszystko ogarnął. Nie minęło 10 minut jak wpadli sanitariusze i z uśmiechem zakomunikowali „Panie Tomku jedziemy… Gdzie??? No na blok”. Wszystko zadziało się błyskawicznie po chwili przed drzwiami bloku usłyszałam „No Pani Moniko tu Pani droga się kończy proszę zdjąć mężowi obrączkę i się pożegnać”… chyba nie muszę Wam mówić jak się człowiek czuje w takiej chwili. Moment później Pan doktor złapał mnie na korytarzu i powiedział, że nie jest dobrze, ale żebym się nie martwiła bo zaraz biegnie go operować i wstawi mu w to miejsce najnowszej technologii… coś. Przez 2 godziny musiałam sobie coś zorganizować do roboty żeby nie zwariować. Po tych wyjątkowo długich godzinach zobaczyłam na korytarzu tego samego uśmiechniętego Pana doktora. Jest super wszystko się udało i poszło tak jak chciałem. Leczenie potrwa, ale już jest dobrze. Z płaczem tym razem z radości… rzuciłam się Panu doktorowi na szyję. Doktor Adam Kosim!!!! to on nas poskładał do kupy dosłownie i w przenośni WIELKIE DZIEKI DOKTORZE!!!!.

Teraz Tomek dochodzi do siebie w szpitalu. Troszkę gorączkuje ale mamy nadzieję, że teraz już wszystko będzie dobrze. Trzymajcie za nas kciuki. Jak na ironię losu po powrocie z NY na gg wstawiłam sobie na gadu opis… mamy następny cel… operacja… kurde no nie o taką mi chodziło. Ale obiecuję Wam. Komórki glejowe poczekają, ale i tą operację zrobimy. Będzie to kosztowało majątek, ale wiem, ze z pomocą przyjaciół uda nam się zebrać środki i Tomek kiedyś stanie na własne nogi.

W karetce jadąc do Warszawy uświadomiliśmy sobie jedną rzecz…. 12-tego sierpnia Tomek miał wypadek po którym usiadł na wózku, 12-tego stycznia umarła mama Tomka, a teraz 12-tego września Tomka kość trzasnęła jak zapałka. Chyba następnego 12-tego odprawię jakieś egzorcyzmy. Niech ta data wreszcie od nas się odczepi.


Pozdrawiam Was serdecznie
Monika
Trzymajcie kciuki za Tomka. Jest bardzo dzielny i silny.

Kochanie jestem z Ciebie bardzo, bardzo dumna i bardzo Cię kocham!!!

niedziela, 12 września 2010

Dziś teoria staje się praktyką!!
Kiedy uległem wypadkowi komórki macierzyste były raczej fantastyką- teoretyczną przyszłością i nadzieją dla następnych pokoleń. Minęły lata w ciągu których teoria weszła do praktycznych działań. Doniesienia o badaniach na ludziach pojawiają się co rusz a operacje tego typu choć w początkowych fazach stały się faktem. Istnieją trudności także moralne lecz badania idą w różnych kierunkach więc myślę że i to pokonamy. Już dziś gdyby było mnie stać mógłbym przejść terapię która mogłaby poprawić mój stan. Nie myślę już w kategoriach fantastyki a raczej bliższej przyszłości do której chcę przygotować się także finansowo. Może to zbyt śmiałe marzenie? Mam nadzieje że nie więc postanowiłem iż 1% z pit już dziś odkładam na moje "nowe nogi" i może Wasza pomoc zaprocentuje niebawem w tej kwestii... Wiem ze wśród naszych przyjaciół jest wielu którzy cieszyli by się tak samo jak my gdybym stanął nogach.
Marzenia się spełniają- wiem to bo jedno z nich choć w to nie wierzyłem jest ze mną na dobre i złe!!

wtorek, 7 września 2010

Cześć. Od mojego ostatniego słowa minęło chwilkę… do opowiadania wiele i takiż mam zamiar, lecz cóż same przeszkody. Internet poległ… a ja nie widzę przyczyny tego grrrrr… wszystko przeciwko-zagubione na lotnisku części mojego wózka, brak Internetu, przesunięty termin obozu rehabilitacyjnego oraz ogólne zmęczenie… Wydatki od pierwszej chwili… na obóz potrzebny sprawny wózek więc ekspresowa naprawa była koniecznością. Dziś oczywiście Internetu nie naprawili, więc jestem u Moni w biurze i próbuję ogarnąć wszystkie pracownicze zaległości
Na dobry początek napiszę jednak, że urlop mieliśmy po prostu niezwykły. Zobaczyłem tak wiele, iż wciąż nie mogę poukładać wszystkiego w głowie. Urlop absolutnie udany acz męczący do granic. Postaram się wedle możliwości wszystko opowiedzieć.

poniedziałek, 16 sierpnia 2010

Poprzedni post na początku mówił o 13 dniu miesiąca w piątek. Pytałem czy data jak każda inna. Już po napisaniu zdałem sobie sprawę, iż taka sama konfiguracja dni była w dniu mojego wypadku- czwartek 12.08 i piątek trzynastego operacja. Dziś chyba mogę powiedzieć, że pomimo wszystko nie była to tak pechowa data. Przeżyłem, ale los okazał wreszcie trochę litości i uśmiechnął się troszkę do mojego życia. Trwało to długo… Jestem już na wózku 17 lat… aż trudno mi uwierzyć, że to tak długo. Koniec tego tematu!!
Coś weselszego- Znana z któregoś z poprzednich postów pani magister znów dała po… pewien azjata przyszedł przy naszej obecności do apteki i niemal szeptem tłumaczy, czego potrzebuje, na co aptekarka bez ceregieli GROMKO odwracając się do półki- do pupy czy do brzucha?? Jeśli mnie zmusi coś dyskretnego idę do innej apteki!!
Oglądałem z Monią film „Galerianki”. Wiem, że to film mówiący o pewnej patologii ale i tak jest szokiem- Jak kupisz mi jeansy zrobię ci loda. To tylko jeden z tekstów… najgorsze, że takie i temu podobne rzeczy to nie jest tylko fikcja filmowa a rzeczywistość. Czy istnieją jeszcze czasy, gdy na pierwszych randkach wydarzeniem był spacer za rękę lub chwila napięcia, kiedy patrzyło się w oczy z zamiarem pocałunku. Niepewność czy zostanie przyjęty… strach przed ewentualnym koszem… hmm fajne to było!! Ten trud by zdobyć czyjeś względy i radocha tym większa im większy wysiłek. Dziś wystarczą „jeansy” by zdobyć wiele więcej??

piątek, 13 sierpnia 2010

Trzynastego piątek. Data jak każda inna? :) Zobaczymy po zachodzie słońca.
Wczorajszej nocy mieliśmy na niebie zjawisko koniunkcji -Wenus, Saturn, Mars, a tuż obok - wąziutki sierp Księżyca. Oczywiście wyruszyliśmy obejrzeć to cudo z dala od świateł miasta… tyle że nie zdążyliśmy :) jedyne co dla nas zostało to rój perseidów zwanych dawniej "łzami św. Wawrzyńca" – jednak raczej był to słaby szloch niż płacz. W ubiegłym roku niebo było bez chmur a i zjawisko bardziej spektakularne. Kilka jednak zobaczyliśmy. Mimo wszystko i tak było fajnie spędzić ten czas w towarzystwie Gosi i Olafa. Bardzo miła i wesoła para. Szkoda, że niebawem wyprowadzą się z sąsiedztwa. Do domku wróciliśmy koło pierwszej w nocy, więc i snu nie było w nadmiarze.
Dziś już wolne hmm a właściwie będzie, gdy wykonam plan ćwiczeń. Jakoś nie chce mi się do nich zabrać, ale mus to mus. Jutro musimy ruszyć w miasto w poszukiwaniu upominku dla znajomych no i zakupić mi ortezę na nadgarstek. Monia spisała się i znalazła jakiś sklep z tym asortymentem. Mam nadzieje, że oprócz tych planów uda nam się zrobić jeszcze coś fajnego. Wam już życzę tylko miłego weekendu a ja zmykam z netu.paaaaaaaaaaa

środa, 11 sierpnia 2010

Dziś jedenasty a więc praktycznie możemy już odliczać czas do urlopu. Znów się powtórzę, ale jak mogę tego nie zrobić skoro trzecie lato i w każdym z nich dzieje się coś wyjątkowego- 2008- postanowiliśmy się pobrać, co też uczyniliśmy dokładnie rok później. W tym roku chyba mój urlop i podróż życia!! Czy mógłbym cieszyć się bardziej? Chyba mógłbym… gdyby żyła mama i cieszyła się z tych wszystkich dobrych rzeczy, które teraz mnie spotykają. Czasem zastanawiam się jakby to było gdyby była jeszcze z nami tutaj. Cóż… tego już się nie dowiem.
Zmykam za chwilkę do ćwiczeń zatem wszystkiego miłego Wam. paaaaaa

wtorek, 3 sierpnia 2010

Cześć. .. o jej!!! Zaczęliśmy dziś dzionek chyba wcześnie… telefonem od sąsiada. Monia odwiozła jego zonę na porodówkę. Skurcze co pieć minut… kilka godzin później była już na tym świcie Karolinka… kurcze… nie moje a nerwy mi puściły… Też chcę!! Chyba zabiorę się do roboty… Mam jakiś dołek…

piątek, 30 lipca 2010

Cześć. Dziś jeszcze urlop ale już mi się nuuuuuudziło wiec pojechałem z Monią do jej pracy. Zrobiłem sobie troszkę porządków w kompie oraz posegregowałem fotki. Czas szybko zleciał. Moni urodzinki 29.07 moje 06.08- małe spotkanie z tejże okazji w sobotę… szkoda że nie dotrze na nie…a KTO to już sam wie !! :( Szkoda…
W poprzednim poście pisałem że we wtorek rozstrzygnie się czy nasz urlop wypali :) wszystko poszło dobrze więc niebawem…!!! Jak będzie już po to napiszę bardziej obszernie no i oczywiście pokarzę fotki, co Wam wyjaśni moją radochę.
Mam już potwierdzony wyjazd na obóz rehabilitacyjny we wrześniu. Nie będzie łatwo… ale muszę nauczyć się wielu rzeczy. Nigdy nie byłem na czymś takim, więc mam wiele obaw, ale muszę dać radę!!! Może będzie fajnie?? Jeśli chcecie zobaczyć jak to wygląda to zapraszam do obejrzenia http://www.far.org.pl/obozWAZ_spala_0510/
Miłego weekendu.

piątek, 23 lipca 2010

Witam po przerwie… nie została zauważona przez nikogo wiec nic to. Dziś zaczyna mi się tygodniowy czas lenistwa. Poza rehabilitacją nie robię kompletnie nic!! Spanie do południa i wieczorne spacery :) Może to poprawi mi humor i czarne chmurki z myśli ( dla wiadomości żony NIE DZIEJE SIĘ NIC ZŁEGO- po prostu zmęczenie materiału i chwilowy niedomiar entuzjazmu). Chyba nie powinienem jeszcze o tym wspominać bo jeszcze brak pewności ale nie mogę już wytrzymać :) Jeśli zostaniemy przychylnie rozpatrzeni przez pewnego pana lub panią pojadę z Miśką i jej szefostwem gdzieś daleko na urlop. Wyjazd jest możliwy dzięki uprzejmości i hojności szefa Moniki, ale my też odwdzięczylibyśmy się organizując mu noclegi u serdecznej przyjaciółki żony. W sumie wyjazd służbowy w pewnej części, ale w tej milszej i dłuższej turystyczny. Jeśli dojdzie do skutku to…. No pomyślcie- chłopak, który jeszcze niedawno siedział w czterech ścianach rodzinnego domu lub jego ogródku czasem tylko na przejażdżkach do ciotek rzadziej bliskie wycieczki po kielecczyźnie zobaczy pewną damę z miedzi. Mam nadzieję, że będę mógł się tym z Wami podzielić z uśmiechem. W tej chwili mam na myśli całą logistykę podróży i troszkę się martwię. Łatwiej jest na własnych nogach, ale cóż to nie jest pierwsza i ostatnia przeprawa aka jeszcze czeka nas w życiu. Myślę, że wrócę bogatszy o miłe wspomnienia, jakich nigdy nie spodziewałem się doświadczyć oraz doświadczenie dłuższych wyjazdów. Cóż mogę powiedzieć… zawsze podglądałem wyjazdowe fotki jakie wstawialiście Wy z Waszych urlopowych wojaży- zazdrościłem troszkę waszych przeżyć… byłem zły że w moim stanie to wszystko jest niedosięgłe… Teraz wiem że jest!! Życie ma wiele niespodzianek w zanadrzu… mam nadzieje, że czeka mnie w nim jeszcze wiele miłych. Czy to wszystko się spełni? Zobaczymy ostatecznie we wtorek. Trzymajcie proszę kciuki. Miłego weekendu. Paaaaaaaaaaa

piątek, 16 lipca 2010

Pozory mylą… Kiedy zaczynałem rehabilitację z Kasią myślałem iż będzie to mało męczące ćwiczenie. Biję się w pierś i przepraszam Kasię za przedwczesną ocenę tylko i wyłączne, dlatego że jest przedstawicielkę płci pięknej. Daje mi w kość tak, że mam po prostu dość. Z całą pewnością nie ćwiczyłem jeszcze nigdy z rehabilitantem tak ciężko a wierzcie mi nie należę do tych, których łatwo zmęczyć. Mimo że nie jest lekko to cieszę się z tak intensywnej współpracy.
Za chwilkę upalny weekend. Brakuje jeszcze pomysłu jak go spędzić, ale mam nadzieje, że uda się coś zaplanować fajnego. Po ostatnim zmieniam skórę… Trochę to dziwne bo nawet na chwilkę nie wychodziłem spod parasola.
Malina żyjesz? Pozdrowienia dla chrzestnego i cioci Basi :)
A tak w ogóle to kocham moją zonę bo to fajna dziewczyna a przede wszystkim prawdziwy przyjaciel.

czwartek, 15 lipca 2010

Ostatnio zastanawiałem się nad postrzeganiem osób niepełnosprawnych w naszym społeczeństwie. Wydaje mi się, iż takim stereotypem jest obrazek rodem ze spotu „płytka wyobraźnia”. Na jej końcu widzimy siedzącego na wózku manekina z oklapniętą głową- coś jakby synonim bezużytecznego przedmiotu, zmarnowanego życia naznaczonego beznadzieją kalectwa. Wiem, że ten filmik ma być szokujący bijący po oczach, ale kiedy patrzę na niego widzę siebie… a właściwie zaczynam postrzegać oczami tych wszystkich zdrowych z „wyobraźnią”… Wydaje mi się, że właśnie takie spoty wyrabiają licznym zdanie o życiu niepełnosprawnych. Myślicie, że tak nie jest? Zamknijcie na moment oczy i wyobraźcie sobie osobę o znacznym stopniu inwalidztwa ( wózek, laska niewidomego, upośledzenie umysłowe)…………………………………. – jest w tej wyobraźni uśmiechnięta osoba, która pomimo kalectwa żyje aktywnie, siedzi w kinie, restauracji realizuje się na swój sposób w życiu?? Czy raczej człowiek zamknięty w czterech ścianach pogrążony w depresji itp. Oczywiście wielu z nas tak żyje z wielu powodów ( czasem wstyd przed znajomym światem- dziwne spojrzenia lub ciche komentarze, często brak podjazdu czy innego sprzętu którego posiadanie jest warunkiem bezpiecznego przemieszczania się lub najzwyczajniej braku dobrej woli rodziny oraz znajomych) jednak nie brakuje też tych którzy żyją bardzo aktywnie mimo wszelkich przeciwności. Czasem tak mało potrzeba by umożliwić osobie niepełnosprawnej powrót do normalnego życia. Chyba największa bariera jest w głowach społeczeństwa no i niestety niedostatku pieniędzy na różne dodatki, które ułatwiają życie. Często zastanawiam się skąd biorą się te kosmiczne ceny skoro wiadomo, że ani z renty ani dorabiając na większość z nich po prostu nas nie stać??
Rozmawiałem z moją rehabilitantką i powiedziała mi, że na studiach na zajęciach padło pytanie- Co zrobiliby gdyby z powodu jakiegoś wypadku nagle stali się niepełnosprawni? … wielu powiedziało że popełniliby chyba samobójstwo. Dlaczego tak jest? Bo właśnie to postrzeganie niepełnosprawności kojarzy się z końcem życia!! To prawda, że w takim przypadku zmienia się większość aspektów praktycznego życia staje się ono inne, ale nie jest to jego koniec!!! Naprawdę nawet niepełnosprawny może żyć pięknie………
Cześć.
Rehabilitacja domowa w toku. Kasia fajna dziewczyna a jako fizjoterapeutka daje mocno w kość. Sam jestem zaskoczony, że potrafi doprowadzić do zmęczenia takiego, iż mam naprawdę dość. U mnie naprawdę nie jest tak prosto w tej kwestii. Jestem przyzwyczajony do wysiłku i nigdy nie szukam wymówek- mus to mus. Mówi że mam dużo siły… a ja nie czuję i tak zadowolenia czy satysfakcji. Może to upał… może jakiś dołek… jakoś nie potrafię znaleźć motywacji do tego wszystkiego… odrobiny entuzjazmu. Muszę jednak pochwalić Kasię- naprawdę przykłada się do naszych ćwiczeń. Kiedy kończę przez dłuższy czas moje ręce są mocno ociężałe.
Tak bardzo potrzebuję jakichś drobnych sukcesów w tym co robię… ehhhhhh

wtorek, 13 lipca 2010

Cześć. Chyba dopadła mnie depresja pourlopowa… i to po jednym dniu. Fajnie że udało mi się spotkać z Ulą i honeyem i było to bardzo udane spotkanie przy smażonej kiełbasce i… kąsających komarach. Najbardziej cięły po… szyi ;) Upał był potężny więc próbowaliśmy różnych płynów na uśmierzenie pragnienia… jeden nawet obezwładnił mój aparat mowy… niestety nazajutrz wzmógł tylko jeszcze mocniej pragnienie :)
Niedzielę spędziliśmy na słoneczku. Właściwie ja raczej pod parasolem więc zdziwiłem się na drugi dzień całkiem mocną opalenizną. Poniedziałek to już załatwianie spraw w Kielcach, ale nasze spotkanie z Bożeną i lody osłodziły nieco ten dzionek. Słońce mocno nas dosmażyło na spacerku. Do domu wracaliśmy z teściową niestety zamiast słuchać jej wesołego głosu słyszeliśmy tylko szumu powietrza wpadającego przez hulający wiatr w otwartych oknach samochodu. Cieszę się że udało nam się załatwić najważniejsze sprawy. Witaj magik na forum !!

czwartek, 8 lipca 2010

Witam.
Pierwszy dzień rehabilitacji domowej za mną. Oceniać jeszcze nie będę, bo to dopiero pierwszy dzień i jeszcze nie wszystko jest w pełni zorganizowane. Poza tym z czasem następuję progresja, więc mam nadzieje Kasia rehabilitantka zmęczy mnie jeszcze wielokrotnie. Jedno jest pewne, w trakcie tych ćwiczeń uruchamiam inne strefy niż ćwicząc samemu.
Szkoda mi tylko lata po przecież po rehabilitacji już nie opłaca się wychodzić. Zakończyłem pracę i nawet jestem zadowolony, ale przyznam, że w ostatnich dniach ciężko mi się robi. Chyba monotonia mnie dorwała… Czekam niecierpliwie na week :) Troszkę odpocznę a przede wszystkim zobaczę się z kilkoma osobami za którymi tęsknimy. Teraz kończę, bo niebawem przyjdzie Kasia z rehabilitacji.

poniedziałek, 5 lipca 2010

O jeden dzień pracy bliżej do weekendu :)
Poprzedni minął jakoś niepostrzeżenie. Sobota calusieńka na zakupach, co jest chyba największym dowodem na moją anielską cierpliwość skoro nawet nie jęknąłem z niezadowolenia… Monia wybierała dla Patrycji ubranko na naszą wizytę zapoznawczą :) Nadmieniona dama ma wprawdzie dopiero 3 tygodnie i jeszcze niekreślony gust ale…
Przyznam że maleństwo zrobiło na mnie ogromne wrażenie i w pierwszej chwili nawet głos mi troszkę zadrżał ze wzruszenia… Co Wam będę mówił… po prosu śliczny mały człowieczek. Też chcę taką istotkę w domku wizyta była bardzo udana, mimo że troszkę załamała naszą dietkę.
Dziś była u nas Kasia z rehabilitacji i od jutra zaczynam pracę nad sobą :)

piątek, 2 lipca 2010

Upalny weekend przed nami :) po prostu bajka!!
Ciężko było dziś wstać… raz że koniec tygodnia a dwa późny powrót do domu wczorajszego wieczora. Mimo wszystko było tak ciepło, że aż szkoda było wracać ze spaceru z sąsiadami. Fajnie nawet było :) Olaf to bardzo wesoły facet a Gośka niewiele mu nie ustępuje.
Dziś zaplanowaliśmy wizytę u lekarza i przyznam że to pierwsza taka wizyta z której wyszedłem uśmiechnięty. Nowa pani lekarz bardzo miła, kontaktowa a przede wszystkim bardzo pomocna. Załatwiliśmy niemal wszystko. Kiedy wychodziliśmy z gabinetu powiedziała, że było miło nas poznać. Bez kłamania odpowiedzieliśmy że nam również. Porównując do naszej poprzedniej lekarki to anioł.
Teraz już szykuję się do ćwiczeń a potem wiadomo- na dworek.
Aaaaaaaa jeszcze jedno… dostaliśmy dziś mail z dobrymi informacjami. Kto wie… kto wie… może będziemy zmuszeni zmienić wiele rzeczy w naszym życiu. Jedyne pocieszenie to takie iż nie jest to teoretycznie już na wstępie beznadziejna sprawa.

czwartek, 1 lipca 2010

Cześć. Jak już zdążył zauważyć nasz zawsze czujny przyjaciel honey nastąpiła przerwa w wyświetlaniu strony www.tomekosobka.pl . Przyczyną pewnie była jakaś awaria którą na szczęście mamy już za sobą :) Szczęśliwie nie był to jakiś bogaty w wydarzenia czas wiec mała strata.
Od jutra zaczynam rehabilitację domową. Pani rehabilitantka wydaje się być sympatyczną osobą, dlatego wierzę, że poza pracą nad sobą będzie to także miło spędzany czas.
Pogoda sprzyja spacerkom. Wczoraj zajechałem do parku gdzie aż się dziwię wytrzymałem prawie dwie godziny na rozmyślaniu. Odpocząłem troszkę i wyciszyłem się wewnętrznie. Dziś zabieram żonę na przechadzkę :) a tymczasem zmykam pomachać ciężarkami paaaaaaa

czwartek, 24 czerwca 2010

:( buuuuuuuu mamy doła… Refleksja na temat życia w naszym kraju… jaką perspektywę dla młodych ludzi szykuje nasz kraj? Nie dość że młodym trudno teraz zdobyć to co w młodym życiu najważniejsze i jeszcze teraz nasze wspaniałe państwo chce utrudnić zdobycie kredytów mieszkaniowych. 20%wkładu własnego… przeciętne mieszkanie w dużym mieście to 450 tyś, co daje praktycznie około 100 tyś złotych- skąd? To jest polityka prorodzinna? Jak oni chcą zatrzymać tu młodych ludzi gdy perspektyw brak? Im potrzeba mrówek do roboty a nie obywateli myślących o budowaniu własnego życia. Zamiast ułatwiać start skutecznie go hamują. Człowiekowi nie trzeba aż tak wiele do szczęścia ale podstawowe cele powinny być osiągalne dla osób które uczciwie dożą do ich zdobycia. Szlak trafia gdy słyszy się o emigrantach którzy w krótkim czasie potrafią zbudować fundamenty do normalnego życia gdy tu wegetuje się na pudłach w wynajętym mieszkaniu. Jestem zły…
Cześć Wam. Forum znów się ożywiło dzięki Malinie- dziewczynie, o której pisałem już w poprzednim poście. Nie napiszę Wam wiele o Niej bo znamy się naprawdę króciutko ale chyba wiecie jak to jest? Czasem spotykamy kogoś i od pierwszych słów, spotkania przypada do gustu. Podobno liczy się pierwsze wrażenie. Może się powtórzę, ale nam jakoś sprzyja los i stawia osoby z dużym sercem. Taka też wydaje się Malina a do tego trzeba dodać- miła, kontaktowa, uśmiechnięta i dotrzymująca słowa, co widać po obiecanej obecności na forum. Myślę, że nie będę dodawać więcej ( no może o urodzie Maliny tak w nawiasie- to baaardzo atrakcyjna kobieta) bo wszyscy będziemy poznawać się na forum w naszych postach. Szczęście że mamy naszą PO PROSTU GWIAZDĘ HONEYA który bardzo szybko wprowadza nowe osoby tak by od razu czuły się wśród nas swojsko. : )

poniedziałek, 21 czerwca 2010

Weekend może nie był zbyt pogodny ale i tak bardzo udany- szczególnie dla Moni. Tak się złożyło że oboje w jednym tygodniu zobaczyliśmy koncerty grup które bardzo lubiliśmy w nastoletnich latach. Tym razem to ja musiałem się „poświęcić” idąc z Monią na wiankową imprezę. Poświęcić napisałem w cudzysłowie bo koniec końców w sumie i mi się bardzo podobało. Na warszawskich wiankach zagrali- Muniek, Kosheen (który jej się niezbyt podobał) no i oczywiście Europe za którym dawniej przepadała. Jako wózkowicz mogłem wejść za barierkę więc od sceny dzieliło nas może pięć metrów. Muzykę nie tylko słyszeliśmy, ale też czuliśmy całym ciałem od pracy membran głośników. Byłem mocno zadziwiony faktem że zespół naszych młodzieńczych lat nawet teraz ma tak wielu nastoletnich fanów. Wielu znało wszystkie teksty i śpiewali razem z nimi. Monia była szczęśliwa a to że wokalista zszedł ze sceny i między innymi nam podał rękę chyba mile ją zaskoczył. Gdyby działo się lata temu pewnie byłaby podekscytowana do granic możliwości. Choć ja jestem fanem mocniejszej muzyki to jednak przyznam, że Europe dało naprawdę dobry koncert- jednym słowem podobało mi się!!
Po wszystkim weszliśmy jeszcze na tyły sceny zrobić fotkę z panem Tempest ale przemknął się szybko do samochodu. Podczas oczekiwania poznaliśmy bardzo fajną dziewczynę o imieniu Malina :) Mamy duże szczęście do poznawania wyjątkowych ludzi jaką również jak myślę jest rozgadana pełna energii Malina.
Do domu wróciliśmy w okolicach godziny trzeciej rano więc i nasza pobudka nastąpiła później. Jak tylko udało nam się zebrać ( ja oczywiście jeszcze wykonałem 2 h ćwiczeń) poszliśmy oddać głos na… :) ale to już tajemnica której nie zdradzę by nie narazić się w razie gdybyście sympatyzowali w innym wyborze. Absurdy polskie?- spotkałem po prostu genialny idąc głosować!!!- przed szkołą piękny wzorcowy podjazd dla niepełnosprawnych a za drzwiami szkoły 8 schodów bez możliwości obejścia lub innych sposobów pokonania… wnieśli mnie na górę i z powrotem życzliwi wyborcy płci męskiej.

czwartek, 17 czerwca 2010

Cześć. Zmęczony ale baaaaaardzo zadowolony!! Koncert był super choć nie obyło się bez przygód. Trudności w dotarciu na koncert były straszne dzięki korkom. Trzy kilometry przejechaliśmy w ciągu godziny a sznura samochodów nie było końca. Musieliśmy zrezygnować z komunikacji i ruszyć na miejsce pieszo… a właściwie kółkach, bo Monia wyposażyła swoje nogi w wrotki i ciągnąłem ją mijając po drodze wszystkich ciągnących na koncert. Wyglądało to troszkę zabawnie, ale było bardzo pomocne w szybszym dotarciu. Przed wejściem tłumy i wielu „koników” sprzedających bilety… jak się okazało nie zawsze takich na które można wyło wejść. Trochę szkoda tych, którzy dali się tak oszukać. Monia ruszyła ze mną aby pomóc mi wejść i jakoś tak się zagalopowaliśmy że przeszliśmy wszystkie bramki. Dwie z nich przeszliśmy w przekonaniu że Monia dostarczy mnie na rampę i zawróci a na trzeciej sami ochroniarze przepchnęli ją jako opiekuna :) Ucieszyłem się bo gdyby nie to musiałbym sam manewrować po dosyć stromych rampach. Nim doczekaliśmy się na Metalicę odsłuchaliśmy saporty. Monia była załamana bo nie jest to muzyka którą lubi. Jak okiem sięgnąć widać było las ludzi w długich włosach albo koszulkach z nazwą zespołów. Ostre gitarowe brzmienie mocno wciskało się do uszu. Kiedy zabrzmiały pierwsze dźwięki Metaliki od razu było widać dla kogo przyszły tłumy. To była prawdziwa fiesta dla fanów metalowej muzy. Brzmienie, które od zawsze dobiegało tylko z głośników odtwarzacza dziś słyszałem na żywo. Nawet kiedy patrzyłem na scenę niedowierzałem że naprawdę tu jestem. Myślałem, że z nas obojga tylko mi się będzie podobać, ale strasznie ucieszyłem się, gdy Monia wyraziła swój entuzjazm. Kiedy usłyszała ulubioną balladę nawet wzruszenie uroniło jej łezkę. Fakt że było chłodno ale chyba nie tylko dlatego oglądała wszystko siedząc i przytulając się do mnie. Ogromnie cieszę się że w końcu była tu ze mną.
Na rampie staliśmy towarzystwie około czterdziestu wózkowiczów i aż miło było pomyśleć że i ta doświadczona losem brać spełnia swoje marzenia oraz bywa tam gdzie wszyscy „mobilni normalnie”. Widowisko oraz atmosfera była imponująca i nawet jakiś „ktoś” w helikopterze nadleciał robiąc piruety w powietrzu. Swoją drogą to musiał być zdolny pilot by kręcić takie beczki. Zespół grał świetnie i zakończył dwoma bisami. Chłód był dosyć nieprzyjemny, ale i tak mieliśmy farta bo w drogę powrotną zgodził się podwieźć nas kierowca busa dla niepełnosprawnych który zabierał wózkowiczów na i spod sceny usytuowanej daleko od bram wjazdowych lotniska Bemowo. Do domu wróciliśmy wcześniej niż myśleliśmy ale i tak czasu na sen nie było wiele. Prezent urodzinowy był także spełnieniem moich marzeń za co dziękuję Ci kochana Monisiu :*

wtorek, 15 czerwca 2010

Witam. Na forum wspominałem a na blogu zrobię to dopiero dziś. Jutro w Warszawie będzie grał kwiat trasz metalu. Największym kąskiem będzie oczywiście Metalica i tak się składa, że Monia spełniła moje marzenie i kupiła mi bilet na urodziny (które oczywiście są w sierpniu) abym mógł zobaczyć i posłuchać na żywo. Bilety dla wózkowiczów są o połowę tańsze na szczęście. Oczywiście na koncert ruszam sam, bo dla Moni ta muzyka nie jest zbyt miła. Jeszcze nie wiem jak sam sobie dam radę na terenie gdzie organizowany koncert, ale chyba nie będzie zbyt trudno. Kurcze do dziś pamiętam koncert Woodstok który przypadał tuż po moim wypadku gdzie między innymi grała Metalica. Mówiłem sobie że chciałbym zobaczyć to na żywo ale nie myślałem że się ziści :) Opowiem Wam jak było niebawem. paaaaa

poniedziałek, 14 czerwca 2010

Strona na której jesteście powstała by pomóc mi w różnych sprawach. Działa na zasadzie przedstawienia mojej osoby za pomocą zdjęć i słowa pisanego umieszczonego w różnych zakładkach. Była już tu mowa o koncercie na moją rzecz o sprzęcie jaki jest nieodzowną pomocą w moim życiu o 1% którego wyników jeszcze nie znam a dziś chciałbym Wam powiedzieć jeszcze o jednym- kilka dni temu otrzymałem pewien prezent celem licytacji charytatywnej. Przedmiotem jej ma być obraz osoby która zajmuje się malowaniem od lat. Wkrótce pojawi się zdjęcie i reszta informacji o tym. Jeszcze nie wiem jak wszystko zorganizować ale mam nadzieje że wyjdzie to jakimś powodzeniem. Zatem czekajcie na dalsze wieści :) A może macie jakieś pomysły jak to zorganizować?
Witam. Poniedziałek zwykle jest najgorszym dniem tygodnia. Dlaczego to wszystkim wiadomo- prawda? Mnie dziś jakoś łatwo przyszło zacząć dzień choć nie powiem żeby było za nami wiele snu. Tak zaskakującego poranka nie miałem od dawna ale nie jest to historyjka na blog :) W każdym bądź razie jest powód do zadowolenia.
Ostatnimi czasy na swoich spacerach spotykam się z ogromną życzliwością obcych mi zupełnie ludzi. Jakieś panie oferujące pomoc w przejściu przez jezdnie, chłopiec lat około 11 gdy zaczął padać deszcz zapytał czy wprowadzić mnie do klatki, dzieciaki i dorośli chętni przytrzymać drzwi itd. Tak się składa że dopóki mój elektryczny wózek działa to jestem samowystarczalny w tych sprawach ale bardzo miło z ich strony że w ogóle zauważają i oferują pomoc. Czasem jest ona potrzebna czasem nie mimo to dziękuje serdecznie.
Jest jedna sprawa. Powtórzę się z informacją o istnieniu forum na mojej stronie. Ostatnio rozmawiałem z kimś kogo bardzo lubię na jego temat. Stwierdziła że jest to miejsce grupki przyjaciół którzy znają się mają własne tematy i wiedzą o czym piszą między wierszami. Ewuniu w dużym stopniu to prawda ale prawdą jest to że nie wszystkie osoby na forum znają się osobiście. Dlatego każdą osobę która rejestruje się a którą znam staram się przedstawić w kilku słowach. Niekiedy osoby nowe same się „reklamują”. Wiem że masz świetny humor i zwariowaną duszyczkę więc Ty i wszyscy inni rejestrujcie się piszcie a wtedy tematy same się rozwiną. Może na początek jakieś komentarze do tego co piszę na blogu? Pomożecie mi tym pisać więcej i ciekawiej.

czwartek, 10 czerwca 2010

upał

Drodzy rodacy jesteśmy tacy że kiedy pada mówimy biada biada!!
Słońce teraz mocno pali i któż się znowu żali??
Czy to w deszczu czy upale marne polskie jest morale.
Tat tak to nasze narodowe hobby- narzekać zawsze!!
Ja tam kocham taką pogodę jak dziś i nie mam zamiaru biadolić. Przecież ¾ roku czekamy na kilka tygodni lata. Wczoraj na spacerku spotkałem jednego kującego jegomościa który leniwie przeciął uliczkę. Daaaaaawno już nie widziałem na żywo jeża a to taki sympatyczny z mordki zwierzak.
Niestety mój wypoczynek zakłócił pewien niepokój… znów coś szwankuje w elektryku. Modlę się tylko by wytrzymał jeszcze ten sezon. Kiedy z niepokojem przyglądałem się kółkom doszła jakaś pani z pytaniem czy pomóc. Wiecie co? To dziwne ale właśnie najczęściej pomoc oferują kobiety. Może mają więcej śmiałości w odróżnieniu do facetów… a może chodzi o jakąś wrażliwość. W każdym bądź razie drogie panie dziękuje Wam… podobnie panom ale z życzeniami większej śmiałości. W końcu podobno dobro powraca :)

poniedziałek, 7 czerwca 2010

konstancin

Witam :) Jak spędziliście długi weekend? Nam minął na dosyć aktywnym turystycznie wypoczynku. Ruszyliśmy się wreszcie na tężnie do Konstancina gdzie inhalowaliśmy się przy „grzybku” z solanką. Nawdychaliśmy się jodu że ho ho… Całkiem przyjemnie tak gdy pogoda piękna i słoneczna. Po wszystkim byliśmy cali słoni od leczniczej mgiełki. Z tego wszystkiego to przypomniały mi się smarkate lata i nie mogłem oderwać się od chusteczek. Wracając z Konstancina zahaczyliśmy o ogród botaniczny w Powsinie i spacerowaliśmy w zielonej scenerii. Mnie najbardziej podobało się w szklarni z egzotycznymi roślinkami. Odwiedziliśmy też brata Moni gdzie jej chrześnica wytłumaczyła mi skąd się biorą dzieci hmmmm tylką skąd ja wezmę taką tabletkę by dać żonie?? Ale nie będę już chyba Dominiki pytał o to… :)
W ciągu tych dni były też pomniejsze spacerki zakupy nooooo i silne postanowienie przejścia na dietę. Wytrzymam i dotrzymam… postanowienia!!!... pod warunkiem że Miśka nie zacznie stawiać mi przed nosem tych bardziej kalorycznych specjałów z jej kuchni.
Gdybym nie był skromny to pochwaliłbym się Wam o tym o czym Monia mówiła że powinienem być dumny :) Kochanie a może jednak pochwalić się??

czwartek, 27 maja 2010

Hej. Wreszcie po pracy... tylko nie wiem czy znów nie przeholowałem o minutę czy dwie z czasem. Dziś już dostałem za to notkę więc wolałbym nie podpaść drugi raz. Ostatnio firma wprowadziła obostrzenia w tym kierunku więc... Zmykam zrobić zdjęcia do dokumentu więc życzę miłej reszty dnia paa

środa, 26 maja 2010

Cześć. Była dziś u nas pani doktor- mamy rehabilitację w domku!!! Suuuuuuuuuuuper. Wreszcie jakaś normalna i życzliwa pani doktor. Czeka nas mały wyjazd związany z naprawą samochodu i załatwianiem spraw ale i tak się cieszę bo zobaczą się z paroma osobami za którymi już mi się tęskni. Mam też nadzieję że dopisze pogoda i zażyję kąpieli słonecznych.
Dziś dzień mamy… kurcze jak mi szkoda że swojej już nie złożę życzeń i nie dam buziaka. Może choć zapalę światełko na Jej grobie. Tęskni mi się za jej głosem i fizyczną obecnością. :(

sobota, 15 maja 2010

Cześć. Intensywny weekend za nami. W sobotę było coś dla ciała… i duszy. Intensywna rehabilitacja którą na szczęście lubię a wieczorem noc muzeów. Zostaliśmy oprowadzeni po instytucie bułgarskim przez ciocię Moni która właśnie z tego kraju pochodzi. Potem ruszyliśmy zwiedzić zamek królewski i muzeum powstania warszawskiego. Były straszne kolejki ale akurat nam przysługiwał przywilej wstępu bez stania. To jedyny plus mojego stanu ale przemieszczanie się po kostkach brukowych to już prawdziwa mordęga. Cieszę się że pojechaliśmy na tą noc bo zobaczyliśmy dużo. Do mieszkania wróciliśmy po drugiej ale posiedzieliśmy jeszcze trochę i nawet udało nam się wystraszyć siostrę kiedy wstawała do pracy. Było troszkę śmiechu.
Piotrek z którym ćwiczę pochwalił mnie za postępy ale dodał też że trzeba dużo cierpliwości i pracy. Mam nadzieję że będę sukcesywnie kontynuował fachową rehabilitację. Cieszę się że zabraliśmy się za to.

czwartek, 13 maja 2010

Witam. Znów w telegraficznym skrócie- podobno dobrze reaguję na ćwiczenia… hmm nie wiem co ma na myśli Piotr rehabilitant bo sam nie zauważam szczególnych zmian no ale to jemu oceniać. Dziś znów ma dołożyć jakieś ćwiczenia więc w domu mnie ćwiczyłem aby nie zmęczyć wcześniej nadmiernie mięśni.
Dobrze a teraz temat kary od żony…. Powiedziała że nie była to kara tylko nieporozumienie ale aby ;) zatrzeć moje baaaaaaaaaardzo złe wspomnienie postara się wynagrodzić podwójnie.
Monia dodała też że mówię tylko o ;)karach a nie nadmieniam pozytywnych rzeczy. Chcę to naprawić choć myślę że z moich ust zabrzmi to niezbyt ładnie… aaaaa więc- moja Miśka mówi że jest dumna ze mnie ( chodzi o ćwiczenia ale nie tylko) że jestem bardzo kochanym mężem i przyjacielem w jednym, że nigdy dotąd nie była szczęśliwsza jak ze mną… i jeszcze kilka rzeczy ale już się wstydzę pisać bo czuję się jak samochwała. Moniu czy pominąłem coś bardziej istotnego?
Zmykam przygotować się do wyjścia paaaaaa

środa, 12 maja 2010

Cześć Wszystkim. Tak na szybko bo muszę zacząć się szykować na rehabilitację :) Podoba mi się praca z fizjoterapeutą tylko wydaje mi się cze 40 min to zbyt krótko. Jestem przyzwyczajony do dłuższego i bardziej intensywnego wysiłku choć przyznam że z nim angażuję mięśnie których sam nie jestem w stanie. Dzięki temu po zejściu z łóżka czuję przez parę minut właśnie te mięśnie. Nie jest to może zmęczenie ale coś pomiędzy… Po wszystkim mam jeszcze 15 min masażu wodnego na łapki a to jak się domyślacie jest już tylko przyjemnością.
Dobrze to tyle o ćwiczeniach… czas na żale ;) dostałem dziś karę od żony… buuu a ja taki grzeczny chłopczyk….

wtorek, 11 maja 2010

Cześć. Korzystam z chwili przerwy w pracy spowodowanej awarią by wreszcie do Was napisać. Jak wspominałem w ubiegłym tygodniu od wczoraj zacząłem rehabilitację. Po pierwszym dniu jestem nawet zadowolony choć w sumie jakoś szczególnie nie zmęczyłem się. Ćwiczenia (przynajmniej w tej chwili) opierające się na odtwarzaniu naturalnego ruchu niż typowo obciążeniowo-wysiłkowe. Dziś rehabilitant ma przygotować więcej ćwiczeń więc może będzie ciężej. Bardzo lubię ćwiczyć i chyba najbardziej na tym mi zależy podczas tej rehabilitacji ale wodny masaż też jest przyjemny. Jestem jakiś naładowany nowymi chęciami do ćwiczeń z czego bardzo się cieszę. W prawdzie nasz dzień teraz to jedna wielka gonitwa no ale cóż… Mam nadzieje że ten stracony czas przyniesie korzyści zarówno dla mojej sprawności jak i podpatrzenia nowych sposobów na ćwiczenia i inne rzeczy związane z naszymi zmaganiami.

środa, 5 maja 2010

Wczoraj były imieninki Moni. Tuż po pracy (no i oczywiście obowiązkowych ćwiczeniach) wyskoczyłem kupić jej drobny upominek. Szczęśliwie sama podpowiedziała mi przypadkiem co mogę kupić. Drobiażdżek ale chyba ucieszył Monię. Ponieważ nie planowaliśmy żadnego świętowania to ja niedomyślny zakończyłem zakupy tylko na tym… Jak to się mówi „kto nie ma w głowie ten ma w nogach” – w moim przypadku w kółkach… i to chyba jedyny plus poruszania się na wózku elektrycznym. W trybie pilnym zostałem wysłany w drogę powrotną żeby było czym stuknąć się i powiedzieć „zdrówko” :) Wracając do domku troszkę ubawił mnie jeden widok a właściwie skojarzenie jakie mi nasunął. Pan z wodociągów stał na brzegu ulicy i wielkim kluczem w kształcie litery T zakręcał wodę we wtopionej w asfalt studzience. Wyglądało to jakby przykręcał jezdnię :) Nawet zapytałem go mijając
- Co tam, przykręca pan ulicę?
Chyba go rozbawiłem bo odpowiedział coś z uśmiechem. Od dłuższego czasu jestem stałym klientem pewnego sklepu co ma swoje uroki. Jestem tam już znany więc łatwiej jest mi uporać się z zakupami. Panie wiedzą już nawet jak podczepić mi wypchaną torbę do oparcia by dowieść wszystko w całości. Czasem troszkę mnie krępuje ta sytuacja bo łatwiej być w pełni samodzielnym ale jakoś daję radę.
Zmykam zaraz na kolejną turę ćwiczeń więc wszystkim wszystkiego miłego i paaaaaaaa

wtorek, 4 maja 2010

Zakończyło się rozliczanie podatków. Jeszcze nie szybko dowiem się jak wyszła akcja 1% dla mnie ale już dziś dziękuję Wam za wsparcie. Kiedy już dowiem się jak to wyszło napiszę Wam o ty bo niejako jest to nasz wspólny sukces. Na stronie głównej zmieniło się konto na którym można wesprzeć moje rehabilitację. Jest to to same konto na które wpływać będzie 1%. Zmieniliśmy je bo do niego mam pełny wgląd w odróżnieniu do poprzedniego. Na wszelki wypadek podam Wam je i tu-
Fundacja Dzieciom "Zdążyć z Pomocą"
nr kont:
41 1240 1037 1111 0010 1321 9362
tytułem: darowizna na leczenie i rehabilitację Osóbka Tomasz
http://ww.dzieciom.pl/9808 - z tego linku w łatwy sposób można dokonać wpłaty.

wtorek, 27 kwietnia 2010

Cześć. Zacznę od tematu o którym moja żona wspomniała na forum :) Jak to wyraziła się „podpadłam mężowi”. Dziś postanowiliśmy zmienić nieco nasz poranek tak abym mógł zacząć wcześniej pracę. Wszystko szło ok. dopóki Moni coś się pomerdało…
- Nie no!!!-grzmiała- Jutro robimy jak zawsze!!! Na bank spóźnię się do pracy!!!
- Monia spokojnie… jest ta godzina a my już zrobiliśmy to i to- wymieniłem
- Ale ja jeszcze prysznic i makijaż!!!- mówiła zdenerwowanym głosem
- Spokojnie Monia… ile Ci to zajmie… godzinę??- zapytałem
-No nie ale nie mniej niż 20 min a która już godzina!!- piłowała dalej
- Ale…- przerwała mi
- Jutro robimy tak jak zawsze!!
- No doooooooobra będzie tak jak chcesz, koniec trematu- powiedziałem już poirytowany
- Nie wkurzaj się tylko zobacz która godzina!!- powiedziała po czy widzę jak jej wzrok łapie zegarek w lusterku a następnie już patrzy bezpośredni na niego…..
- O kurde… to dopiero ósma??Jak ja spojrzałam?? Przepraszam… myślałam że już dziewiąta- powtarzała ze wstydem
Hi hi awanturna osóbka… to oczywiście żart bo już po chwili mieliśmy ubaw z tej sytuacji.
Drugą wesołą historyjką była wczorajsza wizyta u dentystki… Ponieważ owa pani i jej asystentka to znajome Moni to wzięła laptop ze zdjęciami ślubnymi by pokazać i w którymś momencie jedna z nich pyta
- Jak się poznaliście?
- a już dawno… jak miałam trzynaście lat to już się w nim podkochiwałam…-odpowiedziała Monia
- I co?? Musiał się piepsznąć w głowę by zrozumieć??- skwitowała Małgosia z uśmiechem
No może nie aż tak ale jak wiecie to już inna historia…
Zakończyłem wcześniej pracę dzięki opisanej zmianie poranka więc miałem chwilkę by się rozpisać. Mam nadzieję że nie znudziłem zbytnio. Teraz czas na ćwiczenia więc mówię Wam paaaaa

poniedziałek, 26 kwietnia 2010

Hej. Spędziliśmy bardzo miło wolne dni ale nie omieszkam wspomnieć że odwiedziny Agi nie doszły do skutku!! Szczęśliwie (dla niej!!! Bo naraziłaby się na słowa ;) mniej przychylne) zrehabilitowała się niedzielnym spotkaniem na świeżym powietrzu. Bardzo miły spacerek po parku. Najlepsza była moja siostra… zabieram się z wami ale nie będę siedzieć tylko pobiegam. Ubrała adidaski, dresik no i pobiegała… może przez trzy minuty… He He He.
W piątek jak wspomniałem zaliczyliśmy wizytę u dentystki. Pani doktor nie mogła uwierzyć że ostatni raz byłem na takiej wizycie siedemnaście lat temu… ale i tak jestem niepocieszony bo znalazła sobie w mojej buzi coś do roboty… buuuu popsuje mi statystykę!! Jeszcze nikt nigdy mi nie manipulował przy ząbkach bo wszystkie były w najlepszym zdrowiu. Teraz też nic wielkiego się nie dzieje ale jednak nie będę mógł już powiedzieć że dentystę znam tylko z opowiadań.
Kurde pan Owsiak stał może dwa metry ode mnie i go nie widziałem :(

piątek, 23 kwietnia 2010

Cześć. Mamy już wolne :) ja już po pracy i po ćwiczonkach… za to przed dentystą… ale nie stresuję się bo ja tylko na sprawdzenie-………. Przynajmniej mam taką nadzieję bo jeśli zechcą mnie pozbawić tych które niewiele mają z mądrością a jednak noszą taką nazwę to będzie kiepsko. Zaliczyłem też dziś… lekarza od spraw rehabilitacji czego wynikiem będzie dwa tygodnie zajęć i mam nadzieje intensywnych ćwiczeń. Niestety będzie to chyba związane z małą ilością wolnego czasu. Wreszcie spotkaliśmy w tej przychodni fajną i kompetentną lekarkę.
Jutro mam duże szanse na fajny wieczór. Jeśli nic się nie zmieni odwiedzi nas znów Aga a to baaaaaaardzo wesoła i energetyzująca dziewczyna. Polubiłem ją od pierwszego spotkania. Wiecie co? Nie zawracam Wam już dupek za to życzę bardzo miłego weekendu. paaa

środa, 21 kwietnia 2010

Hej. Kończy się powoli czas na rozliczenie pit-ów. My zrobiliśmy to wczoraj i choć strasznie tego nie lubię to akurat tym razem było bardzo wesoło. Pomagała nam koleżanka przebrnąć te tabelki i cyferki a w między czasie żartowaliśmy z różnych rzeczy. Ja złapałem taaaaaaaaki humor że aż Monia mnie powstrzymywała bojąc się o pomyłkę. Jednym słowem ;) pitoliliśmy i na papierze i o głupotach. Zasługę takiego wesołego nastroju w dużej mierze trzeba przypisać Adze bo to równa i super wesoła dziewczyna. W prawdzie jeszcze dziś mieliśmy małą przeprawę z US i jej jedną mocno nieprzyjemną urzędniczką ale… jakoś udało się pozyskać potrzebne nam informacje. Jakoś- to znaczy wykonując drugi telefon do pana naczelnika US który na szczęście okazał się bardziej uprzejmy oraz kompetentny. Mam nadzieje że będzie wszystko w dobrym porządku.
Mogę powiedzieć że cały dzień miałem dosyć towarzyski choćby dzięki telefonom które urywały się częściej niż zwykle. Między innymi dzwonił Dyziu którego mam nadzieje przedstawię Wam kiedy wreszcie dołączy do forum.
Cieszę się że pity są zrobione jednak martwię tym że nawarstwiło nam się spraw papierkowych aż nadto. Tak więc najbliższy czas będzie raczej obfitował w zajęcia „biurowe”. Pozdrawiam Was od siebie i żony. paaaaaaaaa

czwartek, 15 kwietnia 2010

Żałoba trwa… ale to zamieszanie z miejscem pochówku zupełnie nie na miejscu. W prawdzie sam jestem przeciwny tej decyzji bo nijak prezydent nie kojarzy mi się z Krakowem ale cóż… przemyślenia zostawiam sobie.
Wczoraj byłem u lekarza. Kurcze aż dziw że osoby które powinny mi wyjaśniać pewne rzeczy wręcz przeciwnie zdobywają informacje ode mnie i to o rzeczach które nie są nowością- trochę to dziwne.
Zakończyłem dziś pracę z małym niezadowoleniem. Jutro okaże się czy słusznie… Sam nie Witem jak interpretować ten rodzaj przetargów. Mam nadzieje że wyjdzie na moją korzyść. Zmykam do ćwiczeń. Może wieczorkiem jeszcze wpadnę to coś napisać : ) Pozdrawiam wszystkich i przypominam że można już zarejestrować się na forum naszej strony i pisać z nami.

wtorek, 13 kwietnia 2010

Cześć. Wobec ostatnich tragicznych wydarzeń trudno jest mi rozwinąć jakiś temat. W mediach wciąż mówi się o tragedii i naprawdę trudno samemu myśleć o czymś innym. Piszę już drugi post który po dokończeniu skasowałem. Nie będę zatem rozpisywał się i nie będę mówił o tym wszystkim o czym mówi się wszędzie. Dodam tylko że mam nadzieje iż ten żar patriotyzmu nie jest tylko narodowym szokiem a wszystkie przemyślenia i deklaracje nie okażą się zwykłym rachunkiem sumienia…

poniedziałek, 12 kwietnia 2010

Ciągle słyszę pytanie- Czy zmieni nas tak katastrofa? Niektórzy naprawdę pytają z nadzieją w głosie że tak się stanie ale takie pytania już słyszałem gdy zmarł nasz papież i czy tak się stało? Czy zamach 11 września zmienił świat? A przecież tak miało się stać hmm jeśli już to tylko w kwestii następnych wojen. Zmiany chyba należy zacząć od siebie a przede wszystkim szanować się wzajemnie bo tylko tak można coś osiągnąć w naszych wspólnych stosunkach. Czy to możliwe? Zapytajmy samych siebie…

niedziela, 11 kwietnia 2010

Nie można przemilczeć tego co stało się w sobotę. Tragedia straszna a jeszcze potęguje to fakt iż dotyczyła tak ważnych osobistości. Można nie lubić polityki i osób które w różny sposób ją uprawiają ale w takiej chwili wszelka antypatia znika. Szkoda ludzi… szkoda narodu bo w naszej polskiej historii zbyt dużo złego się stało. Widzę przed oczami ludzi z telewizji ale na myśli już teraz mam ich rodziny. Stracić kogoś tak niespodziewanie… straszne. Dziś już mówi się o braku podziału na partie, przekonania że tragedia jednoczy… szkoda tylko że te słowa nie będą mieć znaczenia za parę tygodni…
Współczuję wszystkim których dotknęła ta tragedia i mówię to szczerze…

środa, 7 kwietnia 2010

Z lekkim opóźnieniem ale dziękujemy Aniu za prezent świąteczno ślubny. Kawa na pewno będzie smakowała lepiej z tak ładnego kubeczka i filiżanki. :* Koniec świąt i koniec łasuchowania… w zamian znów proza życia oraz ćwiczenia. Zacząłem od wczoraj. Zawsze mówiłem że zgubić wagę jest łatwo ale zrobić to mądrze i utrzymać ją w założonym poziomie to już sztuka. Tylko teraz muszę troszkę ugryźć się w język bo jakoś trudno mi zgubić wagę tak szybko jakbym chciał. Nie chcę się głodzić a jedynym co na dzień dzisiejszy zakładam to wybór lepszych kalorii i ćwiczenia. Muszę pomyśleć jak zwiększyć ich intensywność!!! Troszkę może przeszkodzić mi ładna pogoda bo chciałbym z niej możliwie dużo korzystać ale jeśli się dobrze zorganizuję to jakoś to pogodzę.
Zabieram się do pracy- Wam i sobie życzę aby była owocna i lekka : )

czwartek, 1 kwietnia 2010

Poprzedni post tyczy się biernego życia po wypadku gdy w zasięgu wzroku miałem tylko następny dzień i brak pomysłu na przyszłość. Zamknięty w ścisłym gronie spętany własnymi kompleksami i brakiem osób na których mógłbym wesprzeć się. Strasznie cieszę się że udało mi się ruszyć z miejsca i choć nie ubywa kłopotów to chcę i staram się je pokonywać. Wiem już że nie z wszystkimi jestem sam sobie poradzić dlatego już kolejny raz tym wszystkim z Was dzięki którym udaje nam się rozwinąć żagle- Dzięki wielkie.

piątek, 26 marca 2010

Przypadek to wielki reżyser na ścieżce życia. Mijamy na niej tłumy ludzi nie zapamiętując nawet twarzy, jednak czasem coś sprawia że na tej drodze staje ktoś kto nie chce być anonimowy. Splot maleńkich wydarzeń czyni że te osoby przestają być bezimiennymi. Właśnie taką stała się dla nas Ania. Ponieważ jeszcze nie znam na tyle Ani aby móc napisać więcej to posłużę się Moni postem aby przedstawić nową koleżankę z naszego forum.
"Ania to właśnie jeden z takich aniołów, o których pisałam Wam w zakładce "przyjaciele"..
Kiedy poznała naszą historię (tak się skalda, że na żywo jeszcze się nie znamy - co mam nadzieję zmieni się w niedalekiej przyszłości) od razu ruszyła do ataku... i... rozkręciła kolejną lawinę pomocy... zaangażowała do tego osoby, których nie znamy i nie widzieliśmy na oczy a mimo tego pomagają w akcji odliczania 1% podatku...
mogę powiedzieć jedno... Maleńka... jesteś WIELKA!!!! ;)
Jest przepiękną kobietą, świetną mamą i za chwile mam nadzieję szczęśliwą żoną... oprócz tego wyjątkowo utalentowaną wizażystką...
No i oczywiście jest fantastycznym człowiekiem... Aniu SZACUN i wielkie dzięki..."

Dodam jeszcze jedno- mamy wielkie szczęście że to właśnie nam sprzyja tak wielka fortuna- fortuna w przyjaźni. Buziaki
Odwiedziła nas ostatnio znajoma i przyznam że z całej rozmowy jej jedno zdanie wywołało u mnie uśmiech ale też małe zastanowienie. Dotyczyło tego co piszę na blogu a właściwie tej części postów które mówią o mnie i Moni.
Powiedziane troszkę żartem i jak sądzę tak trzeba odebrać tą miłą nutkę hmm brakuje mi słowa… powiedzmy z nutką wesołej zazdrości (w dobrym znaczeniu)- Powinni ci zabronić pisać bo jak się czyta jak się czyta to jak piszesz o żonie… :) jak w portugalskiej operze mydlanej.
Hi hi Wiecie co może to tak wygląda ale naprawdę w życiu Moni i moim tak jest. To znaczy szczęśliwy związek oparty na partnerstwie, przyjaźni i miłości. Oboje lubimy nasze wspólne chwile i świetnie czujemy się w swoim towarzystwie. Dużo rozmawiamy często śmiejemy nawet ze strasznych głupstw które przychodzą nam do głowy hmm może wydawać się dziwnym ale jak dotąd nigdy nawet nie było między nami prawdziwej kłótni. Nawet jak przydarzy się jakiś mały dąs to wciągu paru minut rozwiewa go konstruktywna rozmowa. Od początku przyjęliśmy zasadę- niezamiatania problemów pod dywan. Każda sprawa rozwiązywana jest od razu i nie urasta do ściany którą z każdą cegiełką przemilczanego problemu trudniej obejść. Chcę by było tak zawsze. Grunt to mieć do siebie szacunek i znać sztukę kompromisu. Więc jeśli ktoś na nas chce patrzeć jak na telenowele to : ) bardzo proszę.

poniedziałek, 15 marca 2010

Cześć. Okropny weekend za mną… Złapało mnie takie zatrucie że myślałem iż wyzionę ducha. Chyba nigdy w życiu czegoś takiego nie miałem. Musieliśmy wezwać karetkę a najgorsze jest to że teraz wysyłają tylko ratowników do domów więc poza zastrzykiem przeciw wymiotnym nie dostanie się nic. Z kolei w sobotę wypisać receptę… graniczy z cudem. Szczęście że udało się to opanować środkami doraźnymi ogólnie dostępnymi. Już myślałem że dziś nici z pracy.
W sobotę przed wszystkimi perturbacjami żołądkowymi byliśmy na darmowych badaniach zatok metodą termowizyjną. Moje badanie wyszło ok. za to Monie raczej nie minie coś gorszego. Trochę słabo…
Kiedy wróciliśmy do domu na parkingu uśmialiśmy się do łez. Sąsiadowi na brudnym samochodzie koledzy z pracy narysowali fallusa i napisali że ma małego. Jego młodziutki synek zawołał go i śmiejąc się zapytał- to prawda tato? Myśleliśmy że padniemy jak to usłyszeliśmy.
Jak patrzę za okno i widzę ten śnieg to mnie szlak trafia. Kiedy wreszcie minie ta cholerna zima?

środa, 3 marca 2010

Obudziłem się dziś z wielkim trudem i nie chodzi tylko o to że byłem niewyspany… miałem fajny sen ehhh Szkoda że to tylko marzenie senne…. Byłem w nim zdrowym Tomkiem….
Dostałem dziś od Moni najfajniejszy komplement - Jestem z Tobą bardzo szczęśliwa- napisała do mnie na gg zaraz po zalogowaniu się w pracy. Strasznie to miłe bo może wydawać się trudnym życie z osobą niepełnosprawną. Mam tego pełną świadomość więc tym bardziej się cieszę właśnie z takich wiadomości. Jakby nie było jesteśmy razem ponad dwa lata a mieszkamy za sobą już rok- to już daje możliwość oceny własnych uczuć oraz całokształtu bycia z kimś. Ja też jestem szczęśliwy bo naprawdę pasujemy do siebie charakterami. Fajnie jest gdy pomimo wielu zmartwień i spraw których nie ma końca przychodzą chwile kiedy jesteśmy tylko sami. Czasem milcząco czasem w śmiechu do łez ale razem i zawsze sprawia nam to wiele radości. Chciałbym by tak było zawsze.
Zawsze myślałem że stan małżeński jest czymś trudnym bo zobowiązuje do wielu rzeczy w pewnym sensie też ogranicza np. wolność. Jednak jestem z Kimś z Kim wszelkie ograniczenia rekompensują się chyba w każdej dziedzinie życia. Tak naprawdę nie czuję się ograniczony bo mam to o czym zawsze marzyłem. Osobę z którą wiąże mnie nie tylko węzeł małżeński ale też prawdziwa przyjaźń. Jeśli mierzyć ten stan miarą zysku i strat to ja dostaję tylko to pierwsze i chcę to samo dawać swojej żonie- chyba mi się to udaje choć wcale nie robię tego świadomie. Mam żonę którą kocham- jakie to fajne!!!
Czy zmieniłbym coś w swoim życiu?TAK!!! przeszłość bez NIEJ

poniedziałek, 1 marca 2010

Zacznę od żartu-Beata skomentowała niespodziankę na kole stwierdzeniem że będę bogaty a dla pewności powinienem wybrać się do parku i nadstawić się tak aby jakaś ptica poprawiła… taaaaaak tylko przy mojej skali szczęścia powinienem czekać aż zrobi to pterodaktyl : ) W życiu wygrałem tylko jeden raz… w szkolnej loterii obcinacz do paznokci zza wschodniej granicy. Szczęście to ja raczej miałem do roboty… w czasach kiedy jeszcze poruszałem się na nogach często z tatą losowałem zapałki kto śmiga do piwnicy po węgiel i…… i nigdy nie wygrałem!!!
Teraz już poważnie. Od jakiegoś czasu znów dopadło mnie małe zwątpienie w pisanie tego bloga. Brak tematu niekiedy gorszy humor lub mniej czasu a przede wszystkim zwątpienie czy kogoś po prostu interesuje to co piszę jakby nie było o zwykłym dniu i życiu. Jednak dochodzące wiadomości że są osoby które zaglądają tu z przyjemnością i ciekawością bardzo motywują do pisania.
Nasza klasa już nie pierwszy raz mi pomogła od czasu gdy założyłem na niej konto. To tu splot wydarzeń połączył mnie z Monią oraz dał wiele przyjaźni. Od parunastu dni zaś widzę osoby które choć nie znają mnie osobiście pomagają rozwinąć sprawę 1% od pita. Przeczytałem kilka przemiłych komentarzy na nasz-mój temat i tylko zastanawiam się czy zasłużyłem sobie na nie choćby w małym ułamku. Ja w „lusterku” widzę wciąż to samo odbicie ani szare ani kolorowe ale ocena własnej osoby chyba jednak leży w gestii osób trzecich aby była tyleż obiektywna co prawdziwa. Chciałbym tylko jednego… aby Wasza sympatia do mnie nie gasła przy bliższym poznaniu. W każdym bądź razie dziękuję Wam za wszystko kochani.
Odnośnie poprzedniego postu i uwagi mojego przyjaciela… tak honeyku zgadłeś że pisząc o okularach pomyślałem o Tobie ale gdzie mi tam do Ciebie!! Ty po prostu gwiazda a ja…. ja ledwie aktor dziesiątego planu. U Ciebie nawet słowo spektakularny brzmi bardziej spektakularnie :)
Minął weekend. Wreszcie wyszedłem z domu!!! Sobota dłuuugi spacer z Monią a w niedziele sam łącząc go z małymi zakupami.
:) istnieje powiedzenie że jak się wdepnie w… to wróżba że zostanie się sołtysem… chyba akurat tego zaszczytu nie dostąpię ale przynajmniej przydałoby się troszkę szczęścia bo pomimo wszelkich starań ominięcia chodnikowych niespodzianek na kole przywiozłem odrobinę. Do tego wszystkiego gdy chciałem pozbyć się tego z kół zakopałem się w śniegu i gdyby nie sąsiad (notabene z czworonożnym „urządzeniem minującym”) utknąłbym tam na amen.
Wolne dni minęły bardzo fajnie właśnie choćby z powodu spacerów jakich brakowało mi już bardzo. Odespaliśmy też troszkę ostatnie dwa tygodnie bo jakoś tak się składało że nie udawało nam się spocząć wcześniej niż po pierwszej w nocy . Dziś już normalny dzionek więc zabieram się pilnie do pracy. Wszystkiego miłego wszystkim i do zobaczenia później bo jeszcze napiszę kilka słów.

piątek, 19 lutego 2010

dikul

Monia podrzuciła mi dziś pewien artykuł. Dotyczył wokalistki Varius manx która jak wiemy uszkodziła kręgosłup w wypadku. Leczy się w moskiewskiej klinice profesora Dikula. Piszą że terapia przynosi powoli efekt tak u niej jak i innych pacjentów leczonych tą metodą. Podobno także w Polsce są już miejsca gdzie leczą w ten sposób… tylko co z tego? Przyznam że tym artykułem nie emocjonowałem się aż tak- dlaczego? Bo nie stać mnie na rehabilitację za tak grubą kasę!!! Ponoć nawet w naszym kraju kosztuje to 60zł za godzinę ćwiczeń… a niestety niema cudów by pomogło raptem parę godzin. Czasem zastanawiam się ile osiągnąłbym w moim przypadku gdybym miał dostateczne fundusze hmmmmmmmmmm
Jeśli kogoś interesuje ta metoda to tu jest link do artykułu- http://www.dikul.pl/index.php?dz=r&page=metoda&m=1
Zmykam bo jak zwykle położymy się po pierwszej w nocy. Miłej nocy paaaaaaa

poniedziałek, 15 lutego 2010

Walentynki. Mam pewien dystans do tego importowanego święta i jego komercyjnego blichtru w czerwonym kolorze. Dawniej traktowałem go jako okazję aby przesłać wyrazy sympatii dla swoich ulubionych znajomych. Uważam że rok ma 365 dni i każdy z nich nadaje się na to aby okazać uczucia swojej wybrance. Niemniej jednak patrząc na to z innej strony to chyba fajnie że jest dzień w którym można na chwilę zwolnić i poświęcić czas na coś miłego tylko ze swoją połówką : )
Moje walentynki. Może to głupie ale właśnie to święto i kilka wspomnień z dawnych czasów uświadomiło mi kolejny raz jak dużo straciłem w życiu… Pewnie ten stracony czas obfitowałby w tyleż dobrych co i gorszych doświadczeń życiowych ale dziś nie zastanawiałbym się co mnie ominęło. Odbiegłem troszkę od tematu…
Może nie byłem oryginalny względem innych walentynowiczów ale postanowiłem żonę zabrać na romantyczną kolację do fajne restauracyjki. Przyznam że na początku czułem się troszkę spięty (jak zawsze gdy znajduję w nowym miejscu i w nowej sytuacji) ale po paru minutach Monia rozwiała te odczucie. Zjedliśmy coś pysznego pogadaliśmy na różne tematy hmm cieszyliśmy się po prostu chwilą. Później mieliśmy jeszcze troszkę czasu na spacer więc przeszliśmy się na świeżym powietrzu pomimo prószącego gęsto śniegu. Do domu nie wróciliśmy późno więc obejrzeliśmy jeszcze film. Było miło : )

środa, 27 stycznia 2010

błąd

Cześć. Siedzę od pół godziny wpatrzony w pusty edytor tekstu i zastanawiam się co dziś napisać. Niestety o tym z czym dziś spotkałem się nie mogę napisać na blogu- przynajmniej wprost. Czasem zastanawiam się ile trzeba popełnić w życiu błędów aby wyciągnąć konstrukcyjne wnioski. Różnie z tym bywa… niekiedy nie zrobienie czegoś jest największym błędem lub odwrotnie popełnia się go mniej lub bardziej świadomie. Sam je popełniam bo któż nie ale łatwiej jest mi zmagać się z własnymi. Mam zbyt miękkie serce by patrzeć na strapienia innych i nie odczuwać współczucia. Chciałbym wtedy dopomóc, pocieszyć lecz co może wydawać się dziwne czasem trzeba dać komuś zakosztować gorzkiego bo inaczej nic się nie nauczy. Nie jestem mądralą i nie twierdzę że jestem „chodzącą superlatywną” nawet nie śmiałbym tak myśleć ale czasem patrząc z boku zastanawiam się gdzie podziewa się rozsądek. Pewnie i na mnie można tak spojrzeć ale już raczej znacznie rzadziej niż w nastoletnich czasach. Może trochę krew stygnie z wiekiem albo on sam do czegoś obliguje- przynajmniej powinien. Bardzo często wystarczy słuchać dobrych rad… tylko któż to potrafi jeśli pierwej sam się nie sparzy…może to prawda że człowiek rodzi się głupi i takim umiera?
Mam dziś kiepski dzień….

czwartek, 14 stycznia 2010

Czas na retrospekcję. Może powtórzę się w kilku tematach ale chyba warto zrobić małą retrospekcję roku 2009. Dla mnie był to czas wielkich zmian. Zaczęło się w lutym gdy w wielkiej konspiracji z moim przyjacielem honeyem przygotowałem zaręczynową niespodziankę dla Moni. Zaskoczenie, euforia i łzy radości a na przyszłość piękna chwila dla wspominków. Kolejną zmianą było zamieszkanie już z narzeczoną. Długo czekaliśmy na ten moment i dużo musieliśmy nauczyć się by nasze codzienne życie nie było uciążliwe. Szczęśliwie udało się to w dużym procencie- lepiej byłoby tylko gdybyśmy mieli już własne mieszkanko i mogli urządzić je wedle naszych potrzeb. Zacząłem poznawać Warszawę i to właśnie w tym mieście postanowiliśmy wziąć ślub. Od wielu miesięcy planowaliśmy zrobić to ósmego sierpnia i chyba cudem udało nam się zrobić to akurat tego dnia. Właśnie ślub dla nas był najważniejszym wydarzeniem ubiegłego roku. Chciałby aby 2010 rok przyniósł także tak pozytywne wydarzenia :)

środa, 13 stycznia 2010

WOŚP

WOŚP- pamiętacie początki tej szczytnej akcji? Nieco przygłupi program prowadzony przez gostka w żółtej koszuli i pani Młynarskiej ubranej w biało czarny sztywny uniform. Ktoś tam przysłał jakieś złotóweczki na cel którego nie pamiętam. Któż mógł przypuszczać że rozwinie się tak spektakularnie? Nigdy nie uczestniczyłem w finale czynnie ani jako widz ani „darczyńca”…do niedzieli :) Cieszę się że wyjeżdżaliśmy z centrum z kilkoma serduszkami na sobie. Powiem tak- nigdy nie byłem za fundacjami bo kiedy ja po wypadku byłem w wielkiej potrzebie… hmmm może inaczej- w żadnej z nich nie mieściłem się w „wymaganiach” stawianych choremu. Nawet pobytu w szpitalach uznanych jako czołowe pod względem urazu kręgosłupa odmówiono mi. U pana Owsiaka działa to inaczej- ze sprzętu korzysta zwykły człowiek a kiedy spojrzycie na oddziałach większość nowoczesnego sprzętu posiada emblemat WOŚP. Z Moni rodziny jedna dziewczynka (noworodek) zawdzięcza życie jednemu z tych urządzeń. Nie stać mnie na wiele ale tak długo jak działa ta akcja już zawsze może liczyć na nasz grosik. Myślę że to dzięki temu narodowemu zrywowi można tyle zdziałać- od szczodrych serc, dobrze negocjowanych inwestycji po czas antenowy. Nikt na świecie nie ma tak „głośno grającej orkiestry” nikt w świtenie nie skrzyknął tak owocnie tylu ludzi. Jestem za całym sercem!!!

wtorek, 12 stycznia 2010

W pamięci wciąż znajoma barwa głosu, cienie żywej postaci która pojawia się w snach… wspomnienia sytuacji, rozmów i wydarzeń większej części dotychczasowego życia- druga rocznica śmierci MAMY… tak minęły już dwa lata- aż czy już? Sam nie wiem… Żałuję że mama nie dożyła dni w których moje własne życie zaczęło się tak układać. Cieszyłaby się widząc tyle pozytywnych zmian… odchodziłaby nie martwiąc się o moją przyszłość. Dużo chciałbym napisać… niewiele słów jednak obejmuje ten temat… Zostawię dlatego to wszystko w głowie na chwile gdy wspomnienia przychodzą niespodziewane. Dwunasty dzień w kalendarzu nie jest moją szczęśliwą datą… odebrał mi to co w życiu bezcenne… najpierw zdrowie i kilka lat później mamę. Dobrze że kończy się dzień.